Roomse kerk

De Oecumene, het voertuig van de antichrist.

In knipsel een afkomstig uit het “Nederlands Dagblad” las ik dat de “protestanten de paus niet meer als antichrist” zien, de haren rijzen je “ten berge” als je zo iets leest, ene meneer Houtepen kwam helemaal gelukkig terug van een congres waar z.g. “godgeleerden” een congres hebben gehouden. Nu mag die meneer Houtepen “godgeleerd” zijn maar ik vraag me af welke “god” dan wordt bedoeld. Ik kan me toch moeilijk voorstellen dat hij en ik de zelfde God aanbidden, mijn God kwam naar de aarde en reed op een ezel terwijl zijn “god” schijnbaar genoegen schept in luxe, weelde, macht en onderdrukking. Ik heb de paus nooit gehoord over de gigantische rijkdom van de Rooms Kerk en de bittere armoede in vele delen van deze wereld, hij zou een eerste klein stapje kunnen nemen en al de miljarden die “rome” bezit uit te delen aan de armen. Dát is in de geest van Christus, macht zoeken via de achterdeur is (indringen bij de Oecumenische kerken) is meer de stijl van Rome en in die geest lees ik het volgende bericht dan ook;

Groeiende animo voor oecumenisch pausambt
“Protestanten zien paus niet als antichrist”

ROME (ANP) - De meeste kerken zien wel iets in een oecumenische paus die de eenheid van een wellicht ooit verenigde kerk belichaamt. Ze vinden het ook best als de bisschop van Rome die functie bekleedt, mits hij afziet van zijn huidige macht als hoogste bestuurder en ,,opperrechter’. Met die indruk kwam de rooms-katholieke theoloog prof. dr. A. Houtepen zondag terug van een oecumenisch congres van godgeleerden in Rome over het pausambt. “Als zoiets niet zou bestaan, zou het moeten worden uitgevonden’, was de algemene opinie van vertegenwoordigers van de orthodoxe, anglicaanse. protestantse en evangelicale tradities. De theologen waren bijeengeroepen door het Centro Pro Unione, een centrum ter bevordering van de oecumene . Aanleiding was de uitnodiging van paus Johannes Paulus II aan andere kerken voor een ,,broederlijke dialoog’ over de invulling van het pausambt. Vooral het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid is een groot struikelblok voor de toenadering tussen de kerken.

Protestanten
De paus geldt in protestantse ogen niet meer als de “antichrist’, constateerde Houtepen. “Bij de meeste tradities is veel begrip voor het feit dat de bisschop van Rome het pausambt nu eenmaal door de eeuwen heen heeft vervuld’. Bovendien erkennen zij dat een oecumenische paus in een verdeelde wereld een samenbindende rol kan vervullen. Ook heeft een toekomstige verenigde kerk een duidelijke leider nodig, die concilies bijeen kan roepen en als gesprekspartner van andere godsdiensten kan optreden. De andere tradities zijn het er ook over eens dat ,,we het op grond van de geschiedenis maar met de bisschop van Rome moeten proberen’, aldus Houtepen, hoogleraar oecumenica aan de Universiteit van Utrecht. Dan moet die echter geen ,,superbisschop’ zijn. Leiders van andere kerken eisen voldoende inspraak in de uitoefening van het ambt. Een oecumenisch pausschap zou een soort ,,dienstverlenende instelling’ voor alle kerken moeten worden. Ook evangelicalen en baptisten, die qua organisatie en opvattingen ver van de RK-Kerk afstaan, zien volgens Houtepen wel iets in zo’n “internationale spreekbuis’. Een methodistische theoloog pleitte voor een stapsgewijze ontwikkeling van een vemieuwd pausambt. Om te beginnen zou de huidige paus zijn encyclieken samen met andere kerkleiders kunnen gaan schrijven.

Het is toch een tragische toestand, wat ooit eens een deel was van de Gemeente van Christus vergooit de genade en wil weer met “Babylon” vrienden worden en als het eventjes kan ook nog de leider van dat afgodendom accepteren. Uiteindelijk zal de knieval voor “rome”, het moderne Babel uitlopen op de antichrist die al staat te trappelen van ongeduld. De Oecumenische kerken, waaronder ook vele Nederlandse kerkgenootschappen vallen, hebben de Bijbel lang geleden losgelaten als het onfeilbare Woord van God, men heeft er een eigen draai aan gegeven en de kracht van dit Woord weggenomen. Het kon natuurlijk ook moeilijk anders want de z.g. “protestantse kerken” hebben dan Rome wel losgelaten maar de grondprincipes  van de afgoderij niet. Zo heeft men zich nooit gedistantieerd van de gedachte dat “de kerk” de plaats van het volk Israël heeft ingenomen (vervangingstheologie) en dat dáárom kinderen (die nog niet kunnen geloven) besprenkelt (“kinderdoop”) worden. En zo zijn er vele, vele dwalingen binnen de protestantse kerken tot sacrament verheven in navolging van de voortzetting van “Babylon”. We leven op dit moment in het laatst van het genade tijdperk en daarom moet het ons ook niet verwonderen dat de protestanten toenadering met die afgodendienst zoeken. Uit “Babylon Mystery Religion” door Ralph Woodrow heb ik een aantal pagina’s overgenomen waarin wordt aangetoond waar de werkelijke wortels van de Rooms Kerk liggen. Als we deze gegevens serieus nemen kunnen we niet met enige kerk die zich inlaat met Rome in zee gaan, ja zelfs moeten eens heel goed gaan nadenken over de Roomse, Babylonische, restanten in ons eigen protestantse kerk. Het gaat b.v. te ver om nu op de “kinderdoop” in te gaan, een ritueel dat overgenomen is van “rome” maar haar diepste wortels heeft in ……. Babylon waar pasgeboren baby’s opgenomen werden in de mysteriegodsdienst door rituele wassingen. “Rome” heeft dit ritueel overgenomen en “verchristelijkt”, ze maakte daarmee pasgeborenen ingewijden in de kerk. De protestanten namen dit over, noemden het een ritueel in plaats van de besnijdenis der joden en ….. namen de kinderen in de schoot der kerk op! (Toch ingewijden?) Laten we met elkaar eens de oorsprong van het pausschap bekijken.

De heidense oorsprong van het pausschap
Koning Nimrod was niet alleen de stichter en politieke leider van Babylon, maar ook haar religieuze leider. Hij was de priesterkoning van deze stad. Van hem stamt een hele dynastie van priesterkoningen af - ieder steeds het hoofd van de Babylonische mysteriegodsdienst. Deze dynastie duurde voort tot op de dagen van Belsassar, waarover wij in de Bijbel lezen. De meesten van u kennen de geschiedenis van de geheimzinnige hand die woorden van onheil schreef op de wand van het paleis van de koning. Maar haast niemand beseft, dat de koning zijn gasten niet slechts voor een feest had uitgenodigd... het ging hier om een religieuze bijeenkomst en de verdorven en mensonterende rituelen die daar plaats vonden behoorden tot de afgodendienst, welke Belsassar als koning van Babylon celebreerde! Wat vertelt de Bijbel van deze festiviteiten?

’Zij dronken wijn en roemden de goden van goud en zilver, koper, ijzer, houten steen.’  (Daniël 5:4)

De godslastering ten top voerende, dronken zij hun wijn uit de heilige bokalen, die zij uit de tempel van de Heer hadden geroofd! Maar zo’n bezoedeling van het Heilige door hun verdorven praktijken bracht een snel oordeel des Heren over hen. Babylon ging haar ondergang tegemoet! Inderdaad - de stad Babylon is in het  verloop van de tijd volledig verwoest. Van deze oude stad zijn nog maar enkele ruïnes over in een onbewoonde, uitgestorven streek. (Jer.50:39; 51:62) De spoorlijn van Bagdad naar Basra loopt er langs. Men heeft er een bord geplaatst waarop in het Engels en in het Arabisch staat geschreven: ’Halte Babylon. De trein stopt op verzoek om reizigers op te nemen.’ Maar de enige reizigers die hier ooit instappen zijn enkele toeristen, die de ruïnes hebben bekeken. De stad Babylon is verwoest, maar haar verdorven afgodendienst heeft zich over de gehele wereld verspreid... tot op de dag van vandaag. Nadat Rome de gehele toen bekende wereld had veroverd, werd de heidense afgodendienst van Babylon die zich in allerlei vormen had verspreid, opgenomen in het godsdienstige systeem van Rome, inclusief de instelling van een opperpriester (pontifex maximus). Zo kwam het Babylonische heidendom, dat ontstaan en verbreid was door Nimrod, onder de heerschappij van de sterke man van Rome: Julius Caesar. In het Jaar 63 n.Chr. werd Julius Caesar officieel geïnstalleerd als ’Pontifex Maximus’ van de mysteriegodsdienst, welke inmiddels weer in Rome was ingevoerd. Zoals bekend, werd deze titel door elk van de Romeinse keizers lange tijd gevoerd. Om dit te illustreren, er bestaan een oude Romeinse munten van keizer Augustus (27 v.Chr. - 14 n.Chr.), waarop zijn titel ’PontMax’, (=Pontifex Maximus) is geschreven, de hogepriester van de heidense mysteriën. Wij herinneren eraan, dat zulke munten in de dagen van de Here Jezus in omloop waren. ’En zij brachten hem een schelling. En Hij zeide tot hen: Wiens beeldenaar en opschrift is dit? Zij zelden: Van de keizer.’ (Mat.22:17-22) Andere Romeinse keizers (tot en met Constantijn) bleven deze funktie bekleden tot keizer Gratianus omstreeks 376 om christelijke redenen weigerde, deze titel nog langer te dragen, daar het hem duidelijk was dat het hier een heidense afgodendienst betrof.

Inmiddels was de bisschop van Rome tot een positie van hoog aanzien en grote politieke macht gerezen. En zo werd Damasus, de bisschop van Rome, in 378 gekozen tot ’Pontifex Maximus’ - als officiële hogepriester van de mysteriën! Heidenen en christenen beschouwden nu een man als hun leider. Vanaf deze tijd en nog lang daarna vloeiden christelijke en heidense invloeden ongemerkt in elkaar tot zij samen die machtige stroom vormden die wij de Rooms Katholieke Kerk noemen. Aan het hoofd van deze kerk staat van oudsher de Pontfex Maximus, de paus! Meerdere malen treffen wij deze titel aan in inscripties overal in het Vaticaan: boven de ingang van de St.-Pieter, boven het beeld van ’Petrus’ in de kathedraal, boven de heilige deur, die alleen gedurende het heilige jaar wordt geopend, enz. Een munt, welke door paus Leo X kort voor de Reformatie werd geslagen, toont aan, hoe de titel Pont. Max. door de pausen werd gevoerd. Maar hoe kon een man tegelijkertijd het hoofd van de kerk en tevens de hogepriester van de heidense mysteriën zijn? Om deze ongerijmdheid te verdoezelen, zochten de kerkleiders naar punten van overeenkomst in belde godsdiensten. Wanneer ze maar enkele overeenkomsten konden aanwijzen, voegden ze beide stelsels samen - want er bekommerde zich Inmiddels geen mens meer om details - het ging om de aanhang van de massa en om politieke macht. De waarheid kwam op het tweede plan.

Ze vonden een treffende overeenkomst: de hogepriester van de heidense mysteriën voerde de Chaldeese titel ’peter’, vertaler of vertolker van de mysteriën. Hier was dan een gelegenheid om het heidense ambt van Pontifex Maximus, dat de bisschop van Rome, de paus, nu bezat, te verchristelijken, en wel door de peter, oftewel Grote Vertolker van Rome, met Petrus de apostel in verband te brengen. Maar dit bracht problemen met zich mee. Het was moeilijk om van de apostel Petrus de Peter-Roma te maken, want de Petrussen oftewel Vertolkers van de mysteriën waren vanaf de oudheid al verbonden met Rome! Om dus de apostel Petrus met dit heidense ambt te verbinden was het noodzakelijk te leren dat de apostel Petrus naar Rome was gegaan! En door dit te leren, konden het heidendom en het Christendom zo samen laten gaan onder de heerschappij van de Hoogste Priester, de Vader der vaders, oftewel de Peter-Roma, de vertolker van de Mysteriën van Rome

En zo was voor de verblinde christenen van de gevallen kerk de paus de vertegenwoordiger van Petrus de apostel, terwijl hij voor de Ingewijde heidenen alleen maar de vertegenwoordiger was van peter, de vertolker van hun welbekende mysteriën. Volgens een oude traditie was Nimrod de ’opener’ van geheimenissen of mysteriën, de eerstgeborene van de vergoddelijkte menselijke wezens. Het woord dat In de Bijbel wordt vertaald met openen Is - zoals uit ’Strongs Concordance’ blijkt - het Hebreeuwse woord peter . Wij kunnen niet nagaan In hoeverre feiten als deze de tradities over Petrus en Rome hebben beïnvloed. Gelet op het feit dat de apostel Petrus bekend stond als Simon Petrus, Is het interessant op te merken dat Rome niet alleen een peter had een opener of uitlegger van de mysteriën maar ook een godsdienstige leider Simon geheten die In de eerste eeuw na Christus daarheen gekomen is. In feite was dit de Simon die tovenarij had bedreven in Samaria (Hand.8:9) en die later naar Rome is gegaan en daar een namaak-christelijke godsdienst heeft gegrondvest. Omdat dit bizar mag klinken en om aan te tonen dat er van onze kant geen vooroordeel meespeelt citeren wij letterlijk uit ’The Catholic Encyclopedia ’ het volgende over deze Simon: Justinus Martyrus en andere vroege schrijvers delen ons mede dat hij daarna naar Rome ging daar wonderen deed door de macht van demonen en goddelijke eer kreeg zowel in Rome als in zijn eigen land. Ofschoon er achteraf veel buitensporige legendevorming heeft plaatsgehad rond deze Simon... lijkt het toch aannemelijk dat er wat de feiten betreft enige grond bestaat voor het verslag van Justinus dat ook door Eusebius als waar is aangenomen.

De historische Simon Magus heeft ongetwijfeld een soort religie gesticht als imitatie van het Christendom waarin hij beweerde een soortgelijke rol te spelen als Christus.’  Wij weten dat de Roomse kerk deskundig werd in het oppakken van verscheidene tradities en ideeën en het vermengen daarvan in haar godsdienstig systeem. Als Simon inderdaad een groep volgelingen heeft gehad in Rome als hij goddelijke eerbewijzen heeft ontvangen als hij een namaak christelijke godsdienst heeft gesticht waarin hij een rol speelde analoog aan die van Christus in het echte Christendom Is het dan niet mogelijk dat zulke ideeën latere tradities hebben beïnvloed? Misschien Is deze Simon, doordat hij In Rome was later wel verward met Simon Petrus. De pausen hebben er aanspraak op gemaakt dat zij de plaatsbekleder van Christus zijn op aarde. Klaarblijkelijk maakte Simon de Tovenaar dezelfde aanspraak toen hij In Rome was maar we hebben nooit ergens gelezen dat de apostel Simon Petrus een dergelijke bewering heeft gedaan over zichzelf. Een andere vermenging van feiten In Rome betrof sleutels . Al bijna duizend Jaar had het volk van Rome geloofd In de mystieke sleutels van de heidense god Janus en de godin Cybele. In het Mithraïsme een van de twee takken van de mysteriegodsdienst die naar Rome Is gekomen droeg de zonnegod twee sleutels. Toen dit alles In Rome was doorgedrongen en de keizers er staat op maakten de opvolgers van de goden te zijn en de opperpriesters der mysteriën werden de sleutels ook het symbool van hun autoriteit.

Toen daarom de bisschop van Rome, de paus, omstreeks 378 de Pontifex Maximus werd, werd hij ook automatisch de bezitter van de mystieke ’sleutels’. Dit bewerkte erkenning van de paus onder de heidenen; maar hoe kon dit verenigd worden met het christendom? Weer zagen afvallige kerkleiders kans om Petrus in het verhaal te mengen. Had niet Christus tegen Petrus gezegd: ’Ik zal aan jou de sleutels van het Koninkrijk der hemelen geven’ (Marc. 16: 10) Het was echter pas in 431 dat de paus In het openbaar beweerde dat de sleutels die hij bezat de sleutels der autoriteit waren die aan de apostel Petrus gegeven waren. Dit was meer dan vijftig jaar nadat de paus ’Pontifex Maximus’ geworden was - de bezitter van de sleutels! Het is zonneklaar dat de sleutels die de paus tentoonstelt als de tekenen van zijn geestelijke autoriteit de mystieke sleutels van het heidendom zijn en niet oorspronkelijk de symbolen van de sleutels die Christus aan Petrus gaf. (Voor een van de vele voorbeelden van de manier waarop deze sleutels getoond worden als het symbool van de autoriteit van de paus, Sommigen hebben de Schriften over het ontvangen van de ’sleutels van het koninkrijk’ door Petrus zo verdraaid, dat velen zich Petrus voorstellen als de conciërge in de hemel die besluit wie hij binnen zal laten en wie niet! Dit lijkt sterk op de ideeën over de heidense god Janus, want hij was de bewaarder van de deuren en hekken in de heidense mythologie van Rome. Janus, met de sleutel in de hand, wordt getoond in bijgaande houtsnede. Hij werd voorgesteld met twee gezichten, het ene dat er jong uitziet en het andere oud (een latere versie van Nimrod, vlees geworden in Tammuz). Het is interessant om op te merken dat niet alleen ’sleutels’ een symbool waren van Janus, maar dat hij ook een heilig dier bezat, de haan. En net als de sleutels van Janus werden geadopteerd als symbolen van de paus en later In verband werden gebracht met Petrus, zo werd de haan ook gebruikt In een vernieuwde poging om heidense Ideeën te laten overeenstemmen met gebeurtenissen uit het leven van Petrus. Had niet een haan gekraaid In de nacht waarin Petrus de Heer verloochend had? (Joh.18:27)

Het is zeker dat de titel van ’pontifex maximus’ die de paus draagt, geen christelijke benaming is, want ze werd gedragen door de heidense keizers van Rome voor het christelijke tijdperk. Wat was de betekenis van deze titel? Zoals wel bekend is komt het woord pontifex van ’pons’, dat brug en ’facio’ dat ’maken’ betekent. Het woord pontifex betekent ’bruggenbouwer’. De priester-koning-keizers uit de heidense tijden werden beschouwd als de makers en bewaarders van de bruggen van Rome, om de stad te beschermen tegen binnenvallende legers. De vorm van de Babylonische mysteriën die naar Rome kwam, was bekend als het Mithraïsme. De invloed hiervan groeide in Rome uit, tot het - in een bepaalde tijd - bijna het enige geloof was in het keizerrijk. (O In deze vorm van de mysteriën werd de opperpriester “pater patrum” genoemd wat betekent ’de vader der vaders’. Een directe afleiding van deze titel is die van het hoofd van de Rooms-katholieke godsdienst: de papa, oftewel de paus - de vader der vaders. De ’vader’ of het hoofd van de mysteriën (juist voor het christelijke tijdperk) had zijn zetel in Rome; en zo had de ’vader’, of het hoofd van de katholieke kerk, ook zijn hoofdkwartier in Rome.

De dure en rijk versierde kleding die de pausen dragen geeft aan dat het ambt van de paus van heidense origine is, want zulke kleding naar het voorbeeld van de Romeinse keizers, en niet van de apostelen! De historici hebben dit feit niet ongemerkt voorbij laten gegaan, want hun getuigenis is inderdaad: ’de kledingstukken van de geestelijken waren erfenissen van heidens Rome’. De tiara die de pausen dragen - hoewel op verschillende tijden op verschillende manieren versierd - is identiek in vorm met die gedragen door de ’goden’ of engelen zoals ze op oude heidense Assyrische tabletten voorkomt. Maar de mijter, die gedragen wordt door de pausen (en soms door kardinalen en bisschoppen), heeft een nog interessantere oorsprong, een oorsprong die ons weer een sleutel geeft in het achterhalen van de identiteit van het hedendaagse Babel en de ware oorsprong van het pauselijke ambt. Zulk een mijter is vaak te zien op de illustraties, o.a. in de december maanden als “Sint Nicolaas in het land is”. Kijk naar de vorm van dit hoofdkledingstuk. Zeker is zo’n mijter nooit gedragen door Christus of de apostelen! De mijter, gedragen door Aäron en de Joodse hogepriesters was geheel anders dan deze, want die mijter was een tulband. Het type mijter dat in de Roomse Kerk wordt gedragen is onbekend in de Schriften. Waar kwam dan dit type mijter die de pausen dragen vandaan?

De valse ’redder’ van Babylon in de mysteriën werd voorgesteld op verschillende manieren en met verschillende symbolen. Een van zijn mysterie-vormen was een vis. In deze vorm werd Nimrod - degene die voor Babylon’s beschaving zorgde - bekend als Oannes of Dagon. ’Dag’ betekent vis en dus als de ’visgod’. De aandachtige Bijbellezer zal zich wel herinneren hoe vreselijk deze heidense aanbidding van Dagon was in de ogen van God. Hoewel ze ontstond in het heidense Babel, werd de aanbidding van Dagon vooral populair onder de heidense Filistijnen (Richteren 16:21-30; I Samuel 5:5,6). Oude monumenten laten Dagon zien als half man half vis. Of een mens met een mijter op het hoofd en daaraan vast een soort vissenlichaam.  Dit is de manier waarop hij afgebeeld staat in de beeldhouwwerken van Mesopotamië (Babylon).  De bekende geleerde Layard heeft het in ’Babylon en Nineve’ zo gezegd: ’Het hoofd van de vis vormde een mijter boven dat van de man, terwijl de geschubde, waaiervormige staart als een mantel achter hem viel zodat de menselijke ledematen en voeten tevoorschijn kwamen’. In de oudheid was de verdeelde, enigszins gepunte “viskop-mijter” (alsof de kaken van de vis een beetje geopend waren) dus het onmiskenbare evenbeeld van de mijter van dezelfde vorm die gedragen wordt door de paus. Later werd het lichaam van de vis achterwege gelaten en alleen de viskop als mijter gebruikt. Op verschillende munten van Malta wordt deze god (die dezelfde kenmerken heeft als Osiris, de Egyptische Nimrod) vertoond zonder het visselichaam, met alleen de viskop-mijter die overbleef

Dat zo’n mijter werd gebruikt in de Babylonische culten Is duidelijk, want het Is bekend dat de Chaldeese priesters van Babylon ook iets op hun hoofd droegen dat op een vlssenkop leek! En het is ditzelfde heidense type mijter dat de paus - de Pontifex van het moderne Babylon - tot op de dag van heden draagt. De bekende auteur Hislop zei over de pauselijke mijter ’De mijter met de twee horens, die de paus draagt als hij op het hoogaltaar in Rome zit en de eerbewijzen van de kardinalen ontvangt, is dezelfde mijter als gedragen werd door Dagon, de visgod van de Filistijnen en de Babyloniër’s.’ Een verdere gelijkenis tussen de paus en het oude heidendom kan gezien worden in de ring welke de paus draagt. H.A. Ironside zegt dat de paus is ’de directe opvolger van de hogepriester van de Babylonische mysteriën en de dienstknecht van de visgod Dagon, voor wie hij, zoals zijn afgoden aanbiddende voorgangers, de ring van de visserman draagt.’ Zoals we steeds weer opnieuw hebben gezien, zocht men naar gelijkenissen tussen de twee systemen om heidendom en ’christendom’ samen te brengen. In dit geval - aangezien Petrus eens een visser was - werd deze heidense visgod-ring, met de titel ’Pontifex Maximus’ erop gegraveerd, geassocieerd met de visser Petrus.

Maar zo’n ring is nooit gedragen door de apostel Petrus. Niemand heeft ooit neergebogen en zijn ring gekust. Hij had waarschijnlijk helemaal geen ring, want zilver en goud had hij niet! (Hand.3) Nog een sleutel om ons te helpen het mysterie van het moderne Babylon te ontsluieren kan gevonden worden In het gebruik van het pallium in de Rooms-katholieke Kerk. Woordenboeken geven er de volgende verklaring voor een kledingstuk dat werd gedragen door de heidense priesters van Griekenland en Rome, voor het christelijke tijdperk, en dat vandaag de dag bij vele gelegenheden door de paus gedragen wordt. Het pallium Is gemaakt van witte wol die werd genomen van lammeren die ’gezegend’ zijn in de basiliek van St.-Agnes In Rome. Als symbool dat de aartsbisschoppen ook in de overvloed delen van het pauselijke ambt stuurt de paus het pallium naar hen. Maar voor het gezonden wordt, wordt het de hele nacht op de zogenaamde graftombe van St.-Petrus gelegd, Juist zoals In heidense dagen door de Grieken gedaan werd! Eeuwenlang beweerde de Roomse kerk dat ze de stoel bezat waarin Petrus in Rome had gezeten en gewerkt.

De Katholieke Encyclopedie toont een foto van deze stoel en zegt dat de platen aan de voorkant en enorme mythologische dieren voorstellen alsook de fabelachtige ’werken van Hercules’. Als we In gedachten houden dat de heidense beeldhouwwerken In verband met Hercules op de Stoel staan Is het interessant een opmerking te zien In een ander deel van de Katholieke Encyclopedie ’Gilgamesh, die In de mythologie Is omgevormd In een Babylonische Hercules ... zou dan de persoon zijn die aangeduid wordt als de bijbelse Nemrod (Nimrod)’. In deze opmerking wordt Nimrod vergeleken met Hercules en het zijn heidense houtsnijwerken die met Herculessen In verband gebracht worden op de zogenaamde ’Stoel van St.-Petrus’. Als we deze dingen In rekening brengen, is er geen reden om aan te nemen dat de stoel haar oorsprong had In het christendom! Een wetenschappelijk comité, benoemd door paus Paulus In juli 1968, heeft nu naar voren gebracht dat geen deel van d stoel oud genoeg is om te dateren uit de dagen van Petrus.

Door het gehalte aan radioactieve koolstof in hout te meten kan worden vastgesteld hoe lang geleden een boom werd omgehakt. In het officiële rapport van de koolstof-dateringen en andere proeven wordt vastgesteld dat de stoel niet ouder is dan de 9e eeuw. Vele eeuwen geleden werd een beeld van de heidense god Jupiter gevonden. Het grote bronzen beeld, in alle lelijkheid dat het van zichzelf had, werd een beetje veranderd en ’St.-Petrus’ genoemd. Tot op deze dag wordt er naar het beeld opgekeken met de diepste verering. De tenen van het beeld zijn bijna afgebrokkeld omdat de voet door zoveel vereerders zo vaak is gekust. Het kussen van een afgod of een beeld van heidense oorsprong is het zelfde heidendom dat in de Bijbel zo streng veroordeeld wordt! Zoals we in de Bijbel zien is de aanbidding van Baäl niets meer of minder dan de aanbidding van de oude Nimrod in vergoddelijkte vorm als zonnegod. In de dagen van Elia, hebben menigten zich voor Baäl gebogen en hem gekust, de zelfde rite die we in Rome zien wanneer de paus het beeld van de zg. “Sint Petrus” kust.

Niet alleen de rite van het kussen van een afgod is overgenomen in de Rooms Katholieke Kerk, dat is ook gebeurd met de gewoonte godsdienstige optochten te houden waarin afgoden werden gedragen. Zulke optochten zijn van puur heidense oorsprong, maar toch zijn ze een regelmatig terugkerend onderdeel van de Katholieke ceremonieën. In de 15e eeuw voor Christus werd een afbeelding van de Babylonische godin Ishtar (Semiramis) met grote pracht en praal van Babylon naar Egypte gedragen. Zulke afgoden-optochten  werden in de oudheid gehouden in Griekenland, Egypte, Ethiopië, Mexico en vele andere heidense landen. De Bijbel toont ons de dwaashei aan van degenen die denken dat iets goeds kan voortkomen uit afgoden, afgoden die zo machteloos zijn dat ze gedragen moeten worden! Jesaja zei er van: “Zij schudden goud uit hun buidel en wegen zilver in een weegschaal; ze huren een goudsmid opdat hij er een god van make. Ze knielen, ook buigen zij zich neder. Zij heffen hem op hun schouder, zij torsen hem en zetten hem op zijn plaats; daar staat hij, hij wijkt niet van zijn plaats.” (Jesaja 46:6-7). Niet alleen hebben zulke optochten waarin een afgod gedragen wordt ingang gevonden in de Rooms Katholieke Kerk, maar op gelijke wijze wordt ook de paus in een optocht gedragen. En zoals de Bijbel ons vertelt dat de heidenen in de oudheid goud en zilver gaven aan hun god, zo worden nu zulke rijkdommen op de paus gelegd!

En net zoals wanneer de afgodsbeelden in de optocht meegedragen werden en de mensen neervielen en aanbaden, zo buigen de mensen bij zekere gelegenheden voor de paus als hij voorbij gaat. En zoals mensen het afgodsbeeld op hun schouders droegen, zo dragen mensen de paus, de god van het katholicisme op hun schouders in godsdienstige optochten. Meer dan drieduizend jaar geleden werd ditzelfde beoefend in Egypte, waar zulke optochten een deel van het afgodendom waren. In musea zijn vaak dergelijke afbeeldingen te zien welke men heeft opgegraven in o.a. Egypte.  In afbeeldingen van de Egyptische priesterkoningen valt ons het gebruik op van de ’fabelium’, een grote waaier gemaakt van veren. Deze stond later bekend als de ’mystieke waaier van Bacchus’. En zoals deze waaier gedragen werd in de optocht van de heidensepriester-koning, zo worden deze waaiers met de paus meegedragen bij staatsaangelegenheden. Zoals de ’Encyclopedia Britannica’ zegt: ’Wanneer hij naar plechtige ceremonieën gaat, wordt de paus op de sedia gedragen, een draagbare stoel van rood fluweel met een hoge rug, en begeleid door twee fabelli van veren.’ Dat deze waaiers oorspronkelijk uit het afgodendom van Egypte afstammen is bekend en het wordt zelfs toegegeven door katholieke schrijvers. De vier sterke ijzeren ringen in de poten van de ’Stoel van Petrus” waren bestemd voor draagstokken. Maar we kunnen er zeker van zijn, dat de apostel Petrus nooit door buigende mensenmenigten is heen gedragen! (Vgl. Hand. 10:25,26)

Dat het pausschap voortkwam uit een vermenging van heidendom en christendom kan nauwelijks worden betwijfeld. Het pallium, de vissekopmijter, de Babylonische gewaden, de mystieke sleutels en de titel ’Pontlfex Maximus’ zijn alle ontleend aan het heidendom. Dit alles, gepaard met het feit dat Christus nooit zo’n ambt in Zijn kerk heeft ingesteld, toont duidelijk aan dat de paus niet de vertegenwoordiger van Christus of de opvolger van de
apostel Petrus is.”

Als de protestanten met de paus in zee gaan heeft de satan bereikt wat hij altijd al graag wilde, macht in de kerken. Het is jammer voor de satan want dan zijn het kerken die al zo ver van hun oorsprong, van Christus, zijn afgeweken dat het de Gemeente van Christus niet (meer) is. Toch ben ik er van overtuigd dat die eenheid, samen met de paus, er binnenkort zal komen want daar spreekt de Bijbel duidelijk over. Op het congres in Rome verwachte men dat er veel tijd nodig was voor de acceptatie van de Paus maar als ik de Bijbel mag geloven kon het nog wel eens versneld gaan. De huidige paus zal het niet meer meemaken, die is oud en ziek, maar zijn opvolger zou wel eens een charismatische man kunnen zijn. Zo’n charismatische man dat de wereld in bewondering achter hem zal aanlopen:

“En ik zag uit de zee een beest opkomen met tien horens en zeven koppen; en op zijn horens tien kronen en op zijn koppen namen van godslastering. En het beest, dat ik zag, was een luipaard gelijk, en zijn poten als van een beer en zijn muil als de muil van een leeuw. En de draak gaf hem zijn kracht en zijn troon en grote macht. En [ik] [zag] een van zijn koppen als ten dode gewond, en zijn dodelijke wond genas; en de gehele aarde ging het beest met verbazing achterna, En zij aanbaden de draak, omdat hij aan het beest de macht gegeven had, en zij aanbaden het beest, zeggende: Wie is aan het beest gelijk? en: Wie kan er oorlog tegen voeren? En hem werd een mond gegeven, die grote woorden en godslasteringen spreekt; en hem werd macht gegeven dit tweeënveertig maanden lang te doen. En [het] [beest] opende zijn mond tot lasteringen tegen God, om zijn naam te lasteren en zijn tent en hen, die in de hemel wonen. En hem werd gegeven om tegen de heiligen oorlog te voeren en hen te overwinnen; en hem werd macht gegeven over elke stam en natie en taal en volk. En allen, die op de aarde wonen, zullen het [beest] aanbidden, ieder, wiens naam niet geschreven is in het boek des levens van het Lam, dat geslacht is sedert de grondlegging der wereld. Indien iemand een oor heeft, hij hore. Indien iemand in gevangenschap voert, dan gaat hij in gevangenschap; indien iemand met het zwaard zal doden, dan moet hij zelf met het zwaard gedood worden. Hier blijkt de volharding en het geloof der heiligen. En ik zag een ander beest opkomen uit de aarde en het had twee horens als die van het Lam, en het sprak als de draak. En het oefent al de macht van het eerste beest voor diens ogen uit. En het bewerkt, dat de aarde en zij, die daarop wonen, het eerste  beest zullen aanbidden, welks dodelijke wond genezen was. En het doet grote tekenen, zodat het zelfs vuur uit de hemel doet nederdalen op de aarde ten aanschouwen van de mensen. En het verleidt hen, die op de aarde wonen, wegens de tekenen, die hem gegeven zijn te doen voor de ogen van het beest. En het zegt tot hen, die op de aarde wonen, dat zij een beeld moeten maken voor het beest, dat de wond van het zwaard had en [weer] levend geworden is. En hem werd gegeven om aan het beeld van het beest een geest te schenken, zodat het beeld van het beest ook zou spreken, en maken dat allen, die het beeld van het beest niet aanbaden, gedood werden. En het maakt, dat aan allen, de kleinen en de groten, de rijken en de armen, de vrijen en de slaven, een merkteken gegeven wordt op hun rechterhand of op hun voorhoofd, En dat niemand kan kopen of verkopen, dan wie het merkteken, de naam van het beest, of het getal van zijn naam heeft. Hier is de wijsheid: wie verstand heeft, berekene het getal van het beest, want het is een getal van een mens, en zijn getal is zeshonderd zesenzestig.”  Openbaring 13.

Jezus Christus geeft ons hier persoonlijk, doormiddel van Johannes, een kijkje in de toekomst. Hij vertelt ons hier dat er een religieus man zal komen die de werelddiktator tot steun zal zijn. Die religieuze man, de valse profeet, doet ons denken aan Simon de Tovenaar, het lijkt net echt maar de man zal doormiddel van satan de wereldbevolking misleiden. De “christenheid” zal zich laten betoveren door wonderen en tekenen die een imitatie zijn van de wonderen die Christus heeft gedaan. Dáár heeft satan een religieus mens voor nodig, niet alleen religieus maar ook nog geloofwaardig. Wie is er nu geloofwaardiger dan een “vorst”? Zou de “vorst der kerk” voor de mensheid niet geloofwaardig zijn? De “christenheid” heeft zich al voor het grootste deel laten inpakken door de wereldraad van kerken die met alle “religies” hoereert, ze hebben zelfs mét de huidige paus en alle wereldgodsdiensten “gebeden” heeft op de “wereldgebedsdag”. We leven in spannende tijden, satan trekt alles uit de kast en voordat de wereld het beseft zal de werelddiktator de macht overnemen met de hulp van “Rome”. Is de paus de antichrist? Ik geloof het niet, de paus zal naar mijn mening de valse profeet zijn die hoereert met Babylon, de godsdienst van satan.