Israël

ISRAEL’S GEVAARLIJKE VREDE
1995
Deel 1, Zoeklicht nr.15

Wie gunt Irael nu niet de zo begeerde vrede? Iedereen toch? Als de media ons meldden dat er weer vooruitgang is geboekt in het vredesproces, dan komt er onwillekeurig een beetje hoop in je hart. Je gunt Israel die vrede, omdat het al zo lang in staat van oorlog is met zijn buurlanden. Omdat het al zo veel heeft moeten betalen voor de eigen veiligheid temidden van zo’n enorme vijandigheid. Israel moet oorlogen voeren om te kunnen overleven temidden van een grote Arabische overmacht. Nu is er eindelijk sprake van een vredesregeling. Politieke leiders staan er rondom heen om te applaudiseren bij elke stap voorwaarts in de besprekingen tussen premier Rabin en PLO leider Jasser Arafat. Want vrede moet en zal er komen. Die droom moet werkelijkheid worden en als het kan willen tal van politici een graantje meepikken
van de politieke eer, die aan deze vrede is te behalen. Maar Israels vrede is een gevaarlijke vrede. Israel wees op uw hoede!

Het is natuurlijk niet leuk om negatief te spreken over de vredesbesprekingen in het Midden-Oosten, die in de hele wereld worden bejubeld als de grote doorbraak. Er worden nu al voorschotten genomen op de komende vrede tussen Israel en de Palestijnen. Tal van landen hebben al diplomatieke betrekkingen met Israel aangeknoopt. Op de internationale luchthaven van Tel-Aviv staan passagiersvliegtuigen die je daar voorheen nooit zag. Er is een drukte van belang gekomen. Ook worden er veel nieuwe economische betrekkingen met Israel aangeknoopt. De economie van Israel draait op volle toeren. Er wordt overal gebouwd in het land en worden wegen aangelegd en uitgebreid. Prachtig om te zien! Het gaat goed in Israel en dat gunnen we het land en het volk ook. Maar er is een keerzijde!

DIEPE VERDEELDHEID
Er is een diepe verdeeldheid in Israel over de voortgang van het vredesproces. De eisen van de Palestijnen zijn groot en de veiligheidsgaranties zijn nihil. Arafat eist een snelle aftocht van het Israelische leger uit Samaria en Judea - de zogenaamde bezette gebieden - maar voor de Joden in Hebron is er geen enkele veiligheidsgarantie. Als zij helemaal afhankelijk zouden worden van Arafats politie-agenten dan hangt hun leven dagelijks aan een zijden draad. Wie zou zo’n risico willen lopen voor zichzelf en voor zijn kinderen?
Hetzelfde geldt voor de joodse nederzettingen in Gaza. Die onzekerheid knaagt in het hart van elke Israeliet die durft na te denken over de situatie. De druk op Israel om de besprekingen met Arafat voort te zetten en resultaten te boeken is groot, vooral vanuit het Witte Huis in Washington. Clinton wil graag enige voortgang boeken vooral voor eigen verkiezingsgewin. Maar de ernst van de situatie brengt een diepe verdeeldheid in de Israelische bevolking. Natuurlijke wil iedereen vrede in Israel. Immers in bijna elk gezin in Israel wordt er getreurd om geliefden, die vielen in de oorlog. Over de noodzaak van vrede bestaat geen enkel verschil van mening, wel over de prij s, die Israel voor die vrede moet betalen en de risico’s die van de bevolking worden gevraagd. Na het Oslo-akkoord, nu twee jaar geleden, vloeide er heel wat onschuldig joods bloed in Israel door de Palestijnse terreur.
Bovendien moet Israel Samaria en Judea, echte bijbelse gebieden, die altijd van Israel zijn geweest, nu opgeven, zodat er een groot bord bij de grens komt te staan: Verboden voor Joden?
Wordt zo niet in Israels eigen land wettelijk geregeld, wat in Europa gedurende de oorlog als een gruweldaad werd beschouwd: Judenrein? B ovendien, hoever moet het gaan met Jeruzalem, dat oob door de Palestijnen wordt opgeeist? Is er een weg terug? Honderdduizenden Palestijnen uit Syrie, Jordanie en Egypte willen ook naar Israel. Moet Israel de Golan opgeven en moeten de diepliggende dorpen in Galilea opnieuw in gevaar worden gebracht door Syrische beschietingen van de Golanhoogte? Wat is een vredesregeling waard met dictators, die alle menselijke waardigheid aan hun laars lappen? Die bange vragen verdelen Israels bevolking heel diep. Zo diep, dat er mensen zijn die spreken van een toekomstige burgeroorlog in Israel als het zo doorgaat.

ARAFAT WIL TOCH VREDE?
Arafat heeft toch getoond, dat hij vrede met Israel wil? Dat wordt voortdurend gezegd. Dat gelooft ook de hele wereld, maar door meer dan de helft van Israels bevolking wordt dat niet geloofd. Hij wil een Palestijnse staat op Israels grondgebied. Niet alleen op de Westbank, dus in Samaria en Judea, maar in heel Israel. De staat Israel moet eerst worden vernietigd. Zo staat het in het Handvest van de PLO. Onder voortdurende druk van Israel heeft Arafat al enkele malen beloofd deze clausule te zullen veranderen, maar het is er nog steeds niet van gekomen.
Nu ligt er een nieuwe datum op tafel, waarop deze verandering van het PLO-handvest een feit moet zijn. Die verandering is ook opgenomen in het Oslo-akkoord, dus Arafat kan er niet omheen als hij werkelijk vrede met Israel wil. Maar wil hij die vrede? Daarop kan met een duidelijk ,,neen’ worden geantwoord. In tal van uitspraken - in het Arabisch en voor de Arabische media ! - is Jasser Arafat onverdeeld duidelijk. Deze fase in de strijd om de bevrijding van Palestina is slechts tijdelijk en moet door een volgende stap worden gevolgd. Uiteindelijk zal ons doel worden bereikt : de totale bevrijding van Palestina, inclusief de steden Haifa, Tel-Aviv, Asdod, Ber-Scheba, en vooral Jeruzalem. Aan die doelstelling hebben de
diverse terreurgroepen, samengebald in de PLO - zich uitdrukkelijk verbonden. Dit zogenaamde vredesakkoord tussen Israel en PLO is voor de PLO dan ook niet meer dan een tussenfase. Herhaaldelijk heeft Arafat voor zijn achterban betoogd, dat ook de profeet Mohammed tijdelijke akkoorden sloot met zijn vijanden, om ze - nadat ze waren verzwakt - een dolk in de rug te steken. Zo overwon Mohammed immers het hele Midden-Oosten. Dus, zo zegt Arafat tot zijn islamitische achterban, vertrouw mij nu maar. Het komt goed.

SCHOKKENDE FEITEN
Onlangs vond er een persconferentie in de bijzalen van de Knesset plaats waarbij recente videobanden werden getoond van enkele van Arafats toespraken in het Arabisch. Het meest opmerkelijke van deze toespraken is, dat hij zich kennelijk niets aantrekt van wat de reactie erop zou zijn van Israel of van de rest van de wereld. Na de afschuwelijke terreurdaden op autobussen vol met joodse mensen, riep Arafat op tot de Jihad - de heilige oorlog - tegen Israel. Op onze televisie zei hij - in het Engels - dat hij deze terreur van de hand wees. In het Arabisch echter riep hij uit voor de Arabische massa’s: ,,De Jihad zal lang duren en zal hard zijn, het zal alle inspanning vergen op het pad van de martelaren ’ (lees : degenen
die omkwamen bij de recente zelfmoordacties, ftv). Op de vraag van een wakkere journalist - het staat allemaal op videotape in Israel - waarom hij dergelijke oorlogszuchtige taal gebruikt, zei Arafat: ,,We zijn in onderhandeling met Israel. lVIaar Israel zou zich vergissen door te denken dat we geen andere mogelijkheden hebben dan te onderhandelen. Bij Allah zweer ik, dat zij dan fout zijn. Ons Palestij nse volk is bereid zijn laatste jongen en zijn laatste meisje op te offeren, opdat de Palestijnse vlag zal wapperen op de muren en over de moskeen en kerken van Jeruzalem. ’

HET OSLO-AKKOORD
Sprekend over de Oslo-akkoorden riep hij: ,,Hebt u bezwaren tegen het akkoord? Ik heb duizenden bezwaren tegen de akkoorden! Maar denk aan Mohammed, hoe hij na twee jaar zijn vredesakkoord brak en sterk genoeg was geworden de Koresh-stam te overwinnen.’ In de papieren van de PLO staat het nog duidelijker. De weg van de totale overwinning gaat in fasen, stap-voor-stap. Zo zal ons doel, de totale overwinning over Israel, worden bereikt. De Oslo-akkoorden zou Israel niet moeten bezien door de ogen van de westerling. Een moslim denkt heel anders. President Moebarak van Egypte zei kortgeleden in een interview: ,,U spreekt van een nieuw Europa, maar hier bent u niet in Europa, hier bent u in het Midden-Oosten. Er is niet zoiets als een nieuw Midden-Oosten. ’ Daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop. De dictators van tien jaar en twintig jaar geleden zijn nog steeds aan de macht. Nergens zijn democratische verkiezingen van welke aard dan ook. Het zijn allemaal Arabische dictaturen, gegrond op de ideeen van de Islam. De Islam is niet tolerant, maar streeft naar wereldoverheersing. Waar de Islamwetten niet van kracht zijn woont elke moslim in een huis van oorlog, zegt de Koran. Die grondgedachte is ook aanwezig bij Arafat en de zijnen.

ISRAELS TRAGIEK
Hoe kan Israel zich zo vergissen? Ze zijn toch niet achterlijk? Ze kennen deze dingen toch ook? Dat is zo. De videotapes van Arafat zijn op de Israelische televisie getoond. Iedereen weet het. Daarop ondervroeg een journalist Shimon Peres, de minister van buitenlandse zaken van Israel. Hij is de motor achter het vredesproces. Het is zijn constructie.Achter dit vredesproces zit een filosofie, een geloof, waarvoor we aandacht moeten hebben. Alleen dan kunnen we begrijpen, hoe Peres denkt. Hij is een socialist en een humanist, maar vooral ook een neo-marxist. Karl Marx geloofde in de geschiedenis als een autonome macht die volkeren voortstuwt naar de toekomst en naar een hogere ontwikkeling. De volkeren zijn in die vaart omhoog begrepen. Dat is de onontkoombare evolutie. Die evolutie zal een rechtvaardiger en vrediger samenleving brengen, zo was de droom van Marx. Ik heb het hem niet gevraagd, maar ik ben er wel haast zeker van dat Peres ook een groot bewonderaar is van Herbert Marcuse. Hij was de man achter de revoluties van de 60-er en de 70-er jaren in de westerse wereld, vooral onder de studenten. De droom van de revolutie greep vooral de jeugd van toen aan. Die droom heeft ook Shimon Peres aangegrepen. Hij gelooft stellig, dat de tijd voorbij is dat volkeren hun conflicten uitvechten op het slagveld. De volkeren worden immers voortgestuwd naar de nieuwe wereld van morgen.
Een wereld waarin geen plaats meer zal zijn voor oorlog en geweld, maar waarin door verstandig overleg conflicten worden beslecht. Toen die journalist Peres’ mening vroeg over de oorlogstaal van Arafat, zei hij : ,,Wat werkelijk telt zijn niet de intenties van de Palestijnen. Wat telt is de confrontatie tussen twee realiteiten: de ontwikkelingen in het verleden en de krachten van de toekomst. Die krachten van de toekomst zullen het onvermijdelijk winnen van het verleden.’ Dit is niet alleen een overtuiging die uit het marxisme komt, maar is ook het geloof van de New Age beweging. Dit is de droom van de revolutie, de vlucht uit de werkelijkheid. Dat geloof hangt Shimon Peres aan en ontkent daarmee die werkelijkheid. Dat is Israels tragiek, maar maakt tevens het vredesakkoord tot een gevaarlijke zaak. Want die werkelijkheid is niet veranderd en zal - ondanks Peres’ geloof in de toekomst - ook niet veranderen. De dictators zijn er nog steeds en zullen er ook blijven.
Het moslimfundamentalisme groeit in alle moslimlanden, vooral ook onder de Palestijnse jongeren. De droom van New Age is levensgevaarlijk voor Israel. Is er eenmaal een vredesakkoord dan zal Israel binnen enkele jaren militair sterb verzwakken en dan zullen de Arabieren opnieuw hun kans schoon zien en toeslaan, ten koste van veel Israelische militairen en burgers, net als bij de Jom Kippoer oorlog. Dat gebeurde ook onder een veel te optimistische Arbeiders-regering en kostte toen het leven aan meer dan drieduizend Israelische soldaten.

NEW AGE
De bedwelmende droom van New Age, die Shimon Peres aanhangt, spreekt van een nieuwe wereld, die komt. Een nieuwe wereldorde, die vrede zal brengen en vooruitgang. Dat geloof is een pseudo-geloof, dat uit het rijk der duisternix stamt. Natuurlijk komt de nieuwe wereldorde, maar dat zal zijn als de Vredevorst - de Here Jezus Christus - komt. Dan komt het vrederijk, waarvan de profeten hebben gesproken. Daarop vooruit grijpen is grijpen naar het alternatief, naar de macht, naar de menselijke oplossingen en een ontkenning en afwijzing van Gods oplossing voor deze wereld. Dat is de revolutie en de opstand tegen de Here en Zijn Gezalfde (Ps.2). Dat geloof zal de Anti-Christ voortbrengen. Die weg is Shimon Peres opgegaan, maar het einde van die weg zal bitter zijn.

Deel 2, Zoeklicht nr.16

De vrede is getekend. In de tuin van het witte Huis te Washington waren de groten der aarde weer aanwezig om een graantje mee te pikken, en de palestijnden, Presdent Moebarak van Egypte en Hoessein van Jordanie zaten op de eregalerij. Ook de Russische minister van buitenlandse zaken zag ik zitten en vele anderen. Een wonderbaarlijke gebeurtenis. De hele wereld was via de televisie verbonden met wat daar gebeurde. Een nieuwe stap werd gezet. De Palestijnen kregen meer zeggenschap over Gaza en delen van de Westbank. Geografisch gezien een minimaal gebeuren, vergelijkbaar met de aanstelling van enkele burgemeesters in welk willekeurig land dan ook. Politiek echter van een enorm gewicht, omdat het hier over het voortgaande herstel van israel gaat in deze gevaarlijke wereld. Deze vrede is dan ook een gevaarlijke vrede.

Deze vrede is gevaarlijk, omdat niemand minder dan Jasser Arafat zelf bij herhaling heeft gezegd dat deze vredesregeling voor hem een tussenfase op weg naar de totale overwinning is. Die overvvinning is de vernietiging van de staat Israel en de vestiging van een Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad. Zo staat het nog steeds in het PLO-handvest. Hij heeft in Arabische toespraken, die op de Israelische televisie later werden uitgezonden, zijn toehoorders herinnerd aan zijn grote profeet Mohammed, die ook vrede sloot met een xtam die hem nog te sterk was, de Koresj-stam. Na twee jaar, toen Mohammeds strijders sterk genoeg waren en de vijand voldoende was verzwakt, heeft hij toegeslagen. Het zwaard van Allah heeft zo overwonnen. En zo moeten ook de Arabieren, volgens Arafats gloedvolle toespraken, deze vredesregeling zien.
Zo moeten we - zo zei hij - ook de slachtoffers eren, die onze martelaren zijn. Hij doelde o.a. op de recente Palestijnse zelfmoordacties, waarbij tientallen Joodse burgers omkwamen. Om deze werkelijkheid is de getekende vrede een gevaarlijke vrede.

ISRLAEL DIEP VERDEELD
In de Knesset, het parlement van Israel, bleek tijdens de stemming over het gesloten akkoord met de Palestijnen hoe diep
Israel verdeeld is. Negenenvijftig stemden tegen en eenenzestig stemden voor. Met twee stemmen meerheid dus was het kabinet Rabin over de streep. Die diepe verdeeldheid is er ook in het Israelische volk. Er zijn nog nooit zoveel Israelische burgers in Israel zelf door terreur omgekomen als in de periode na de eerste ondertekening van een overeenkomst met PLO-leider Arafat, nu drie jaar geleden. Israel voelt zich niet meer veilig in eigen land. Dat is een volstrekt nieuwe situatie. De Palestijnse terroristen passen nu ook een nieuwe terreur-tactiek toe. Ze opereren vanuit de Westbank en vanuit Gaza. Na de aanslag vluchten ze terug in deze gebiecien, die nu onder toezicht staan van Arafats politie. Die blijkt niet in staat de terroristen te verhinderen aanslagen te ondernemen in Israel noch ze op te pakken als de aanslag eenmaal is uitgevoerd. Zo wordt, vrezen de meeste mensen in Israel, er een monster geschapen, dat niet meer is te bedwingen. Die angst maakt vele mensen in Israel bijna wanhopig over de toekomst. De mensen in Hebron, vanouds een bijbelse en daarom joodse stad, zijn zeer angstig over hun lot. De haat is groot. In een tv-uitzending zag ik Palestijnse schoolkinderen hun haat tegen de Joden verwoorden. De rillingen lopen je over de rug. Wie heeft deze haat in de harten van deze kinderen gezaaid? Ongelofelijk! Die harde werkelijkheid veroorzaakt die diepe verdeeldheid in Israel zelf. Niemand kan voorzien waar dat op uitloopt.

DE MISLEIDING
Tot 1948 bestond er geen Palestijns volk. Dat is misschien wel de grootste misleiding van alles en waaraan de hele wereld meedoet. Na meer dan driehonderd jaar door de Turken - het Ottomaanse Rijk - te zijn bezet geweest kwam Palestina in 1917 onder Brits mandaat. Generaal Allenby had de Turken verslagen en Jeruzalem bevrijd. In Palestina woonden Joden en Arabieren. In de 20-er jaren zijn groepen Joden uit vooral Oost-Europa teruggekeerd naar Palestina. Want er was inmiddels een Zionistische bevveging ontstaan. In 1898 in Bazel opgericht door Theodor Herzl. Hij was er immers bij toen de Joodse officier Alfred Dreyfus in Frankrijk door een smerige truc werd beschuldigd en in het openbaar werd vernederd. Daar en toen is in het hart van de Joodse journalist Herzl, in 1894, de Zionistische beweging geboren. Hadden de Joden al niet achttienhonderd jaar overal ter wereld tegen elkaar gezegd: ,,Tot ziens in Jeruzalem! ’ Al die eeuwen had dat besef geleefd in de harten van de j oden : we keren eens terug naar Sion. Dat hadden de profeten voorzegd en daar leefden de Joden bij in de eeuwen van de diaspora, de grote verstrooiing. In dat besef woonden ze ook in Palestina en bewerkten het land. Zo ontworstelden ze de moeraxxen van Galilea aan ziekten en dood en maakten het tot vruchtbaar land. Immers, allen zouden eens uit de diaspora terugkeren en wonen in Eretz Israel. Hoe anders de Arabieren in Palestina! Noch bij henzelf, noch bij de omringende Arabische landen bestond de gedachte aan een Palestijns volk. Dat was er ook nooit geweest. De Arabieren in Palestina waren Arabieren, hoofdzakelijk afkomstig uit Saoudi-Arabie, die zich in de loop der eeuvven in het door de Romeinen verwoeste Israel hadden gevestigd. Van enige opbouw van het desolate land was geen sprake. Aan de oprichting van een eigen Palestijnse staat al helemaal niet. Dat was eenvoudig nooit in enig Arabisch hoofd opgekomen. De zogenaamde Palestijnen beschouwden zichzelf als Arabieren. Meer niet. Zij zagen zichzelf als deel van het Pan-Arabische rijk. Voor hen was Palestina gewoon Arabie. Een Palestijnse staat heeft nooit bestaan en er was ook geen Palestijn die daaraan behoefte had. Maar bij de oprichting van de staat Israel in 1948 werd dat plotseling anders. Toen werd er ook het Palestijnse nationale bewustzijn wakker geroepen en begon de gedachte aan het scheppen van een Palestijnse staat te ontstaan. Met die gedachte is alle ellende begonnen. Niet de behoeft naar een eigen staat - ze waren immers ook niet echt een eigen volk - maar de vernietiging van de juist opgerichte staat Israel - was de drijvende kracht achter het scheppen van een eigen Palestijnse staat voor het zogenaamde eigen Palestijnse volk. Die misleidende tactiek is al snel door de wereld overgenomen. Nu spreekt men van ,,de legitieme rechten van het Palestijnse volk. ’

ERETZ ISRAEL
Bij elke Jood was er echter door de eeuwen heen het verlangen terug te keren naar Sion. En uit de dood van de holocaust is het nieuwe leven van de Staat Israel opgebloeid. Het eeuwenlange gebed om terugkeer werd verhoord. Ze kwamen van noord en zuid, van oost en west. Lopend door de woestijn - zesduizend uit Jemen en tweeduizend kwamen levend aan ( ! ) -, met schepen, met vliegtuigen. Israel, Gods volk, kwam thuis. Bijbelse profetieen werden vervuld en de tekenen van de eindtijd werden zichtbaar in het wereldgebeuren. Israel was terug onder de volkeren en werd dagelijks nieuws op de voorpagina van de krant. Maar de vijand van God en mensen werd onmiddellijk actief en er ontwaakte een geest in de omringende volkeren van haat en geweld tegen het joodse volk. Israel moest onmiddellijk vernietigd worden. Bij het uitroepen van de staat Israel in 1948 vielen de arabische legers het land binnen.
In het noorden Syrie en Libanon, in het mldden vooral Irak met allerlei andere arabische legerbenden en in het zuiden Egypte. Israel werd brandpunt van het wereldgebeuren.

KOMT ER VREDE?
Alle burgers van Israel willen vrede. Daarover bestaat geen enkel misverstand. Iedereen is de oorlog moe. Bloed en tranen in Israels bijna vijftig-jarig bestaan hebben het volk nu tot grote concessies bereid gemaakt. De hele Sinai werd opgegeven terwille van een vrede met Egypte. Dat zelfde wilde Gaza niet hebben. Nu woont Arafat in Gaza, waar hij autonoom is geworden, evenals op een groot deel van de Westbank. De Palestijnen laten niet af te eisen, te eisen en nog eens te eisen. En de Arbeidersregering van Rabin en Peres zijn - mede onder druk van het buitenland - in gesprek gegaan met Arafats PLO en hebben steeds maar weer opnieuw toegegeven aan de eisen. Ze kregen er tot nu toe niets voor terug. Het is toegeven aan een vraatzuchtig monster, dat vrede predikt.
Net als Neville Chamberlain, de engelse minister van buitenlandxe zaken, Tsjechoslowabij e opofferde op het altaar van ,, politieke realiteit.’ Hij verkondigde bij terugkeer in Londen dat hij een eervolle vredesregeling had getroffen met Adolf Hitler op 29 september 1938. Iedereen kon weten welk een vraatzuchtig monster het nazidom van Hitler in werkelijkheid was. Zijn honger was niet gestild met Tsjechoslowakij e. Hij viel kort daarna Polen binnen en de Tweede Wereldoorlog was begonnen. Zo zal het gaan met Jasser Arafat en de Palestijnen en achter hen heel de arabische wereld. Ze zullen geen genoegen nemen met autonomie in Gaza en de Westbank.
Dat is duidelijk uitgesproken in allerlei toespraken door Araf at. Bovendien eist hij Jeruzalem op en hij niet alleen. Jeruzalem is een van de drie heilige steden van de Islam en met een groeiend religieus fanatisme zal de bevrijding van Jeruzalem een Islamitisch hoofddoel blijven. Deze dingen zijn ook in Israel allemaal overbebend en toch sluit men deze vrede. Zonder dat er iets tegenover staat.

PERES’ IDEOLOGIE
Shimon Peres, Israels minister van buitenlandse zaken, is de grote motor achter dit vredesakkoord met de Palestijnen. Hij wordt gedreven door de droom van een nieuwe wereld, die zegt hij - voor de deur staat. Hij gelooft dat de tijd voorbij ix dat vrede bevochten moet worden met wapens. In een toespraak voor de Verenigde Naties zei Peres: ,,Het tijdperk van overheersing, politiek dan wel economisch, is voorbij. De tijd van samenwerking is aangebroken.’ Peres is er van overtuigd, dat er een nieuwe wereld in het Midden-Oosten is ontstaan. Die overtuiging stoelt echter nergens op feiten, maar is een droom van hemzelf. In deze toespraak tot de VN zei Peres ook: ,,De tijd is gekomen te bouwen aan een NIidden-Oosten voor het volk en niet voor de heersers.’ De werkelijkheid is echter dat in al die landen rondom Israel nog steeds deze heersers stevig in het zadel zitten. En als ze verdwijnen zullen er anderen zijn die hun plaats innemen. Het zijn geen democratieen en vanuit het Islamitisch denken kunnen het ook nooit democratieen worden. De moslim in het Midden-Oosten ziet elke vierkante meter grond waarover niet de Islamitische wetten gelden als ,,een huis van oorlog.’ Zodra die grond onder Islamitische autonomie is gekomen dan pas wordt het ,,een huis van vrede.’ De komende tijd zullen we zien, zo moeten we vrezen, dat de droom van Shimon Peres keihard tegen de grenzen van die werkelijkheid zal aanbotsen. Velen in Israel vrezen, dat daaruit een nieuwe oorlog zal voortkomen. Profetisch gezien kan de vrede ook pas werkelijk komen als de Vredevorst komt: Israels Messias en Koning, onze Heiland. Maar laten wij niet ophouden te bidden voor Israel en voor de vrede van Jeruzalem.