Twee Heren dienen

Wie twee heren wil dienen zal een gespleten en verscheurd leven leiden.

Naar mate de Gemeente van Christus haar eeuwige bestemming ziet naderen wordt de afval steeds duidelijker. Het is droevig om te zien wat er de laatste paar jaren aan de hand is, mensen die je als aktieve broeders en zusters hebt beschouwd blijken plotseling “als bij donderslag” te veranderen. Niemand kan in de harten van mensen kijken, niemand zal ooit weten of dit wedergeboren mensen waren maar het doet soms heel erg zeer dat je plotseling voor gesloten deuren komt te staan als er een klusje is dat gedaan moet worden. Ten diepste is er weinig verschil tussen hen die religieus in de wereld leven en de mensen waar ik dit artikel aan wil wijden. In vroegere jaren, zo’n tien jaren geleden, waren er vele kleine evangelische gemeenten in Nederland, de ene noemde zich “Vrije Baptist” en de andere “Evangeliegemeente”, maar alleen hadden ze één ding gemeen; evangelisatie. Het feest mocht niet lang duren, de “gemeente groei” sloeg toe, men ging meer op de kwantiteit letten dan op de kwaliteit. De gemeenten werden groter en met deze groei aan leden moest er ook water in de wijn gedaan worden, mensen uit de kerken gleden moeiteloos de groep binnen en werden min of meer automatisch gedoopt. Op zich hoeft dit geen bezwaar te zijn maar met de “echte” bekeerlingen kwamen ook spijtoptanten binnen die niet echt konden gedijen in hun oude kerk om uiteenlopende redenen. Daarnaast kwamen er ook charismatische mensen in de “vrije groepen”, soms oprecht en soms om andere redenen. Samen de nieuwkomers moesten de oorspronkelijke leden het zien te redden door enig water in de wijn te doen. In vroegere tijden was de vrije gemeente overtuigd van het komende heil van Israël en werd er tijdens elke samenkomst gebeden voor het heil van Jeruzalem. Daarnaast was men wars van charismatische uitingen, deze afkeer kon men staven op Bijbelse gronden. We zijn zo’n tien á vijftien jaren verder, de vrije groepen zijn min of meer charismatisch geworden, de opname der Gemeente wordt bijna niet meer geleerd en fundamentele Bijbelstudie wordt practisch niet meer bedreven. De vrije gemeenten zijn “kerken” geworden die zich met elkaar in een soort “unie” wil verenigen, inclusief voorgangers met officiële titels. De voorbereidende besprekingen zijn nagenoeg rond.

De laatste jaren zijn de “vrije groepen” gegroeid als kool, groepjes van dertig of veertig mensen zijn uitgegroeid tot honderd of tweehonderd, ik weet zelfs van een groep die van honderdvijftig leden naar bijna duizend is gegaan. Het is natuurlijk een prachtig gezicht als zich een paar honderd mensen verzamelen op een zondagmorgen maar wie goed oplet ziet een addertje onder het gras. Alles is daar aanwezig, rijp en groen is lid van de “kerk” geworden en met hen is de vervlakking ook binnen geslopen. Soms heb ik contact met een oudere broeder die de eerste jaren van zo’n gemeente heeft meegemaakt, de man is erg actief geweest in de evangelisatie en op een zondag morgen deelde hij voor het kerkgebouw een folder uit over de opname der Gemeente. De beer was los, hij moest bij de broederraad komen en het werd hem uitdrukkelijk verboden deze folder uit te delen in het vervolg want de gemeenteleden “werden er onrustig van” zei men. De oude broeder wist niet wat hij hoorde, enkele jaren daarvoor werd bijna elke zondag van de kansel verkondigd dat de Here spoedig komt en nu mocht het plotseling niet meer gezegd worden? De man koos eieren voor zijn geld, hij vertrok samen met zijn vrouw uit de gemeente en “de rust kon weer in de gemeente terugkeren”. Toen ik dit verhaal hoorde, en direkt controleerde, wist ik niet wat ik hoorde. Gedoopte mensen zouden onrustig worden door de wederkomst van de Here? Dit voorval was voor mij wéér een bevestiging, de Gemeente van Christus is geen organisatie maar een organisme dat niet in mensenlijke kaders te gieten is.

Die mensenlijke kaders brengen wat te weeg, er worden hoge hypotheken afgesloten om kerken te bouwen, ik zal u sommige bedragen sparen maar ik weet van een groep die een gebouw wil bouwen waarvoor een bedrag met zes nullen nodig is! Stelt u zich eens voor, vijftien jaren geleden verwachtte men vurig de wederkomst van de Here en vandaag de dag wil men een gebouw van meer dan een miljoen gulden! Is het vreemd dat de wereld wel van dergelijke groepen spreekt? Natuurlijk niet, deze gemeente is geen getuigenis van de spoedige komst van de Here maar slaat haar ankers, net als iedereen tegenwoordig, vast in de aarde. De wereld kan gerust zijn, de evangelische mensen verwachten hun Here (voorlopig) niet meer maar nemen net als zij een zware hypotheek op.

Jaren geleden ontmoette ik vaak een jong gezin waarvan de man honger had naar het evangelie, hij was lid van een kerk maar hij voelde dat hij zeer weinig geestelijk voedsel kreeg. Door toedoen van zijn vrouw bleef de beslissing achterwege en het duurde niet lang of ze kochten een nieuw huis. De hypotheek was vrij zwaar en er moest dus “geklust” worden om het hoofd boven water te houden, daardoor was er weinig tijd meer over voor de geestelijke zaken. Op dit moment, jaren later, is hij nog steeds lid van de kerk en loopt hij keurig mee in de vervlakking binnen die kerk.

Ook hadden we als gezin intensief contact met een charismatisch gezin, men stond vol vuur voor de verspreiding van het evangelie en stak daar ook veel geld in. Op een gegeven moment sloeg het “noodlot” toe, ze kochten op een prachtig plekje aan de rand van het bos een woning. De woning werd van de eerste tot de laatste steen verbouwd tot een lux onderkomen waar menig mens jaloers op kan zijn. De keerzijde van de medaille is een soort vervlakking die in eerste instantie niet opvalt, natuurlijk worden de samenkomsten nog wel bezocht maar het echte vuur is er uit. In dergelijke gevallen wordt het vuur in de samenkomsten gezocht waar men emotioneel bezig is maar dát heeft de Here ons niet opgedragen! Toen hij de aarde verliet gaf hij de opdracht aan zijn discipelen mensen tot Zijn volgelingen te maken, niet meer en niet minder.

Nederland ondergaat momenteel een verschrikkelijk virus, het virus van bouwen, kopen, genieten, egoïsme en eerzucht en als de Gemeente van Christus niet uitkijkt wordt ze slachtoffer van dit dodelijke virus. De wereld is letterlijk gek van het geld geworden, of je het bezit of niet, het geld zal rollen. Ik moet u bekennen dat mensen die zich “christelijk” noemen óók last van dat probleem hebben, ga op een zondag maar eens bij een kerkgebouw kijken, de mooiste auto’s staan daar geparkeerd. Ik weet zeker dat meer dan negentig procent van die auto gekocht zijn met geleend geld, vaak geld dat als extra toetje bij de hypotheek van de nieuwe woning is opgenomen. Natuurlijk doen de mensen dat niet die zich “wedergeboren christen” noemen, die weten wel beter ……… O, ja? Ik weet wel beter, u zou de misprijzende gezichten eens moeten zien als ik met mijn ‘83-er Fordje rij, Soms sta ik op de parkeerplaats naast de mooie Mercedes van de pinksterbroeder, er kunnen wat woorden af maar of hij een gesprek daar prettig met mij vind? Ik geloof het niet.

We leven als christen in een gevaarlijke tijd, voor we het beseffen zijn we in de val van de duisternis gevallen, zijn we gevallen voor de Mammon, de god van het geld en daarom wil ik u de prachtige “gelijkenis” niet onthouden die ik in een boek van David Wilkerson vond:

“Op een dag riep God zijn “zonen” bijeen (Zie: Job 1:6-12), ook satan was onder hen. De Here God zei tegen de verzamelde “zonen” “zien jullie wel hoe godvruchtig en vroom de christenen leven? Ze moeten niets van de wereld hebben en gaan rustig hun gang tot het moment dat ze worden weggenomen op de wolken. (zie: 1 Thessalonicenzen 4: 13-18) “Ja, dat is geen wonder”, zei satan, “u beschut en beschermt ze op elke wijze en ze zijn te arm om met de wereld mee te doen”. “Laat mij maar eens geworden, ik zal ze geen lichamelijk kwaad doen, ik zal ze zelfs alles geven wat hun hartje begeert en dán moet u eens zien wat er zal gebeuren”. God zei tegen satan: “Het is je toegestaan, je mag hen niets doen en je moet je beperken tot de rijke landen, we zullen zien wat er gaat gebeuren en het komt me mooi uit want ik wil toch enige schifting houden voordat de grote dag der ontmoeting er is”. De satan vertrok naar de aarde, hij schroefde de conjectuur tot ongekende hoogte op en de christenen profiteerden mee met al de anderen. De christenen gingen op vakantie, namen twee banen om het nieuwe huis te betalen, zochten steeds meer ontspanning en vervlakten op den duur helemaal. Natuurlijk bezochten ze trouw elke zondag de samenkomst, staken hun handen in de lucht als er Halleluja werd geroepen en deden geld in het collectezakje. Door het drukke sociale leven bleven ze weg van de Bijbelstudieavonden, soms werkten ze over want dat extra geld was toch mooi meegenomen “in deze dure tijden”. Toen storten de beurzen ineen, de hypotheek werd een ondraaglijke last en de gefinancierde auto werd onverkoopbaar omdat er zo veel mensen met de zelfde zorgen waren. Hun kinderen, die in weelde en luxe waren geboren, werden opstandig omdat ze niet meer konden krijgen wat ze eisten. Leiden was in last, in alle luxe en weelde sloeg de armoede toe.

In die tijd riep God zijn “zonen” weer bij elkaar, satan kwam lachend binnen, éérst hadden de christenen geen tijd om serieus met hun geloof bezig te zijn en toen de rijkdom was weggenomen mopperden de christenen nog erger dan Jona die de wonderboom in één nacht verloor. De satan kreeg gelijk, de rijkdom had hen in de macht gekregen, ze hadden de toekomst met de Here “vergeten” en zaten nu in de knoei.

Zou het werkelijk zo zijn gegaan? Ik weet het niet maar ik vond het wel een treffend verhaal.