Evangelie

Matth. 27: 33 En zij kwamen aan een plaats, genaamd Golgotha, dat is de zogenaamde Schedelplaats

We bevinden ons buiten de poorten van Jeruzalem, de stad van vrede. Op een heuvel langs de weg staan drie ruwe kruizen met aan elk kruis een man met ijzeren spijkers vastgenageld.  Twee van deze mannen worden gestraft omdat zij misdaden hebben begaan, de derde Man is echter volkomen onschuldig. Gedurende Zijn hele leven heeft Hij geen enkele zonde gedaan.

Boven Zijn hoofd hangt een houten bord met daarop in het Grieks, Latijns en Hebreeuws de woorden: ’Jezus, de Nazoreeer, de Koning der Joden’. We richten onze blik op de Man aan het middelste kruis, want daar hangt de Vorst des levens en Hij gaat spoedig sterven. Het schepsel doodt zijn Schepper. Het schaap doodt de goede Herder. Onvoorstelbaar, maar waar.

We zien het hoofd  van de Man buigen. Zijn hoofd is ’gekroond’ met een doornenkroon, dorens en distels zijn een beeld van vervloeking. Hij, de Volmaakte, hangt daar aan het vloekhout. Er was op deze aarde geen plaats waar deze Man Zijn hoofd kon neerleggen. Hij werd geboren in een stal, een kribbe was Zijn wieg en Hij stierf aan een ruw houten kruis, de Schepper van hemel en aarde.

Als we beter kijken zien we Zijn ogen breken. Ogen die gedurende Zijn hele leven vol van liefde hadden gekeken naar elk schepsel. Ogen die de scharen hadden gezien en vol mededogen naar hen hadden omgezien. Ogen vol barmhartigheid, genade en warmte sluiten zich hier op aarde voor de allerlaatste keer.

Daar op dat middelste kruis sloten zich ook Zijn oren. Kort tevoren heeft Hij nog verwijten moeten aanhoren van voorbijgangers en soldaten die Hem bespotten en lasterden. De oren die zo aandachtig en vol geduld hadden geluisterd naar alle verhalen van pijn, nood en verdriet die Hem werden verteld.

Het volgende wat ons opvalt is dat Zijn door de hitte en droogte gebarsten lippen verbleken. Lippen die voortdurend de waarheid hadden verkondigd, die woorden van troost en vermaning hadden gesproken. Lippen die ook God steeds eerden en groot maakten. Het zijn lippen die hebben gebeden voor de mensen en die hemelse wijsheid verkondigden. Ze bewegen deze momenten voor het laatst en zeggen: ’Het is volbracht’

We zien de handen van de Man met spijkers doorboord, waar bloed langs stroomt. Het Zijn handen die hebben gezegend en liefdevol waren uitgestrekt naar mensen in nood en verdriet. Handen die het brood hebben gebroken waardoor duizenden werden gevoed. Handen die melaatsen en zieken hebben genezen.

Ook Zijn voeten zijn doorboord met ruwe spijkers. De voeten van Hem die gingen naar plaatsen waar anderen niet kwamen, omdat Hij een vrouw in nood opzocht. Voeten

die het land zijn doorgegaan om mensen te genezen, te troosten of te vermanen.

Op dat verschrikkelijke kruis breekt Zijn hart. Een hart vol overgave voor zondige mensen en Hij heeft veel gebroken harten hersteld en genezen. Hier breekt Zijn eigen hart en niemand komt Hem te hulp. Wat een intense foltering, wat een verschrikkelijke verlatenheid heeft deze onschuldige Man doorgemaakt. Woorden schieten te kort als we denken aan Zijn onvoorstelbare eenzaamheid. Vrienden, vijanden, voorbijgangers en soldaten namen afstand van Hem toen Hij werd gehangen aan het kruis. Hij hing daar helemaal alleen tussen hemel en aarde, verlaten door de mensen en toen werd het ook nog duister en trok God Zich terug. Toen riep Hij als Mens in onze plaats: Mijn God, Mijn God waarom hebt Gij Mij verlaten……..

Uit zijn zijde stroomde bloed naar beneden en druppelde op de grond. De rode kleur is duidelijk zichtbaar. Het bloed dat door Hem werd gestort wast ’ons’ witter dan sneeuw. Juist in Zijn sterven voltrok zich het grootste wonder aller tijden. Het Lam van God werd geslacht, bracht een volmaakt offer. Er was geen enkel gebrek aan Hem en het bloed dat Hij stortte op het kruis van Golgotha reinigt ons van elke zonde, halleluja!

Wij kunnen onze ’waarom’ vragen hebben als er moeilijkheden op ons pad komen. Soms is ons waarom misschien niet eens zozeer een vraag maar veel meer een aanklacht tegen God, dat Hij alles maar laat gebeuren. Daarom, als wij weer eens zo’n waarom vraag voelen opkomen, laten we dan direct onze blik richten op het kruis van Christus en denken aan goede vrijdag, de dag waarop we gedenken dat Hij voor ons geleden heeft. Waarom moest Hij, de Volmaakte, de Heilige, de Reine, God Zelf deze intens diepe lijdensweg gaan? Waarom moest Hij, die geen zonde gekend heeft en in wiens mond geen bedrog is geweest, zoveel lijden? Waarom moest de Vorst van het leven sterven?

Wij weten waarom Hij stierf aan het kruis. Zijn onvoorwaardelijke liefde zocht ons teder en Hij ging in een volkomen gehoorzaamheid aan de Vader de diepe lijdensweg van de kribbe naar het kruis, om zodoende de Vader te verheerlijken en ons te verlossen van de eeuwige verlorenheid.

Onvoorstelbaar lijden op het kruis, waarbij het leek alsof God een grote nederlaag leed, maar Golgotha werd de plaats waar de grootste overwinning aller werd behaald, want de dag na de sabbat juichte er een toon en klonk er een stem die galmde door gans Jeruzalem en daarna wereldwijd: De Zoon van God is opgestaan, nu breekt het nieuwe leven aan!

Laten we Hem uit het diepst van ons hart danken dat Hij ons heeft opgezocht zodat Hij ons tegemoet kan komen en mee kan voelen, leven en helpen in al onze nood en pijn. Glorie aan het Lam dat de dood heeft overwonnen.