Evangelie

Hebr. 12: 1 e.v. Daarom dan, laten ook wij, ……. afleggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die vóór ons ligt. 2 Laat ons oog daarbij (alleen) gericht zijn op Jezus, de leidsman en voleinder des geloofs, die, om de vreugde, welke vóór Hem lag, het kruis op Zich genomen heeft, de schande niet achtende, en gezeten is ter rechterzijde van de troon Gods. 3 Vestigt uw aandacht dan op Hem, die zulk een tegenspraak van de zondaren tegen Zich heeft verdragen, opdat gij niet door matheid van ziel verslapt.

Iedere christen loopt de levenswedloop. De vraag is echter hoe we deze wedloop lopen. Zijn we voorbereid, doelgericht, toegerust, getraind en volhardend om deze wedloop te lopen? Belangrijke vragen bij het lopen van een wedloop. Vragen die elke christen persoonlijk zal moeten beantwoorden tijdens zijn/haar wedloop, ook jij of u!

De start

De wedloop begint bij de start, dat is in de beeldspraak onze bekering/wedergeboorte. De finish is als we overlijden c.q. als de Here komt om Zijn gemeente te halen en in het Vaderhuis te brengen.

De wedloop vangt dus aan als we wedergeboren worden. Tijdens de toespraak van Petrus op de eerste Pinksterdag, beschreven in Handelingen 2, werden de toehoorders in hun hart geraakt. Dat wil zeggen dat zijn boodschap hen trof als een bliksemschicht. Hun leven stond van het ene op het andere moment op zijn kop. Hun vraag was dan ook logischerwijs ook: “wat moeten we doen?”. Ze beseften meteen dat ze niet verder konden leven zoals ze tot dat moment hadden gedaan, er moest een radicale verandering plaatsvinden! Het antwoord van Petrus was duidelijk: “bekeert u”.

Bekeren wil zeggen “tot inkeer brengen” en dat impliceert dat dingen/levens radicaal worden veranderd. In de Bijbelse terminologie wil het zeggen dat we eerst van God afgingen en geen rekening met hem hielden, nu tot inkeer zijn gekomen en wél rekening met Hem willen houden, omdat we Hem lief hebben gekregen.  Dat is de start, een zeer belangrijk punt, maar toch pas het begin. Als een baby wordt geboren is dat ook niet het einde, maar het begin. Het begin van een nieuw leven, zo is het ook met de wedergeboorte, het is het begin van een leven mét God. Je moet er niet aan denken dat een baby altijd een baby zou blijven, klein, hulpeloos en afhankelijk. Zo is het ook met geestelijke baby’s, die moeten, dat is het normale proces, gaan groeien. De wedloop is immers net begonnen.

De wedloop

Na onze bekering/wedergeboorte moeten we gaan leven met God, elke dag opnieuw. We zijn dan begonnen aan de wedloop. Natuurlijk leggen we dan alle last af. Een hardloper sleept  ook niet een rugzak met spullen mee, dat zou hem hinderen. Alles wat ons belemmert moet worden afgelegd, alle last en zonde.

Wat houdt die last in? Dat kan van alles zijn. Het zijn geen zondige zaken, maar juist die dingen die in zichzelf niet fout zijn maar ons wel van God af houden. Zaken waar we anders, lees beter mee moeten omgaan omdat ze ons hinderen in onze relatie met de Heer. Voorbeelden: hobby’s, werk, tv etc. Op zichzelf niet fout, maar als het ten koste gaat van Bijbellezen en gebed  dus onze omgang met de Heer dan is het “last”.

Ook zonde moet worden afgelegd. Natuurlijk is zonde een belemmering op ons levenspad. Het brengt scheiding tussen God en ons. Onze vrede en rust verdwijnen. Zonde kan zoet lijken, maar smaakt uiteindelijk altijd bitter. Zonde bracht in het paradijs al scheiding en dat is sindsdien niet veranderd. Zonde heeft een verwoestende werking, die als we het niet stoppen de dood tot gevolg heeft. Stoppen kan alleen door oprechte belijdenis

Zonde en last kan ons licht in de weg staan en dat klopt. Het zijn verhinderingen/belemmeringen tijdens onze wedloop. Die moeten we dus opruimen en afleggen!

Volharding

Een volgend punt is volharding. Ook dat is nodig tijdens onze levenswedloop.  Trouw en door zettings-vermogen zijn belangrijk. Er zullen obstakels op onze weg komen en hoe gaan we daar mee om? Laten we ons uit het veld slaan of volharden we en overwinnen we deze tegenslagen met Hem? God heeft ons geen kalme reis beloofd! Een hardloper zet ook door om de finish te halen, zo is het ook aan ons om door te gaan en we mogen daarbij weten dat de Here met ons is.

Volharden kan in de sport alleen als er een goede voorbereiding is geweest, dat wil zeggen trainen en nog eens trainen. Het vergt discipline en betekent nee zeggen tegen sommige zaken (last) die een belemmering zouden vormen. In het christelijke leven is discipline ook van groot belang. Regelmatig stille tijd, omgang met Hem zoeken. Tijd gebruiken om Zijn Woord te onderzoeken en Hem te vinden, dat gaat niet vanzelf.

De Bijbel spreekt mijzelf de ene keer meer aan dan de andere keer. Dat kan allerlei oorzaken hebben, maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe. Het is meer hoe we er dan mee omgaan. Stoppen we dan met Bijbellezen of volharden we? Blijven we zoeken, zodat we het Leven (her)vinden, zoals Amos ons adviseert: Zoekt Mij en leeft!

Uitgebalanceerde voeding is ook onmisbaar in de topsport. Het kan uiteindelijk het verschil maken tussen winnen of verliezen. Christenen dienen ook goed en regelmatig gezond geestelijk voedsel tot zich te nemen, dit helpt tijdens de wedloop.

Focus op Christus

Sporters hebben een sterke focus, ze willen het einddoel halen, de finish. Christenen hebben eveneens een einddoel: Jezus Christus. Als we overlijden of als de opname van de gemeente daar is mogen we voor altijd met Hem zijn!  Dat is een heerlijk vooruitzicht, dat we steeds voor ogen moeten houden. Ons lijden is tijdelijk, maar straks wacht een eeuwige heerlijkheid bij Hem. Dan is er nooit meer ziekte, pijn, er zijn geen tranen meer. Wat een vooruitzicht!  Telkens weer worden we opgeroepen te zien op Hem, ons te voeden met Hem, te verzadigen met Hem. Laten we ons verzadigen met Zijn beeld! Christus heeft het kruis verdragen om de vreugde die voor Hem lag. Laten wij ook in dit opzicht in Zijn voetstappen treden en onze wedloop met Hem lopen, om de eeuwige vreugde die vóór ons ligt. Vestigt uw aandacht dan op Hem!