Evangelie

Efeziërs 4:3 “en u te beijveren de eenheid des Geestes te bewaren”

Pinksteren is het feest van de uitstorting van de Heilige Geest, het is de vervulling van het wekenfeest uit het OT. Het Wekenfeest werd 7 weken ná het Feest van de eerstelingen (wat spreekt van Christus, die als Eersteling/Eerste is opgestaan) gevierd op de 50^e dag, zie Lev. 23:16. Dat is bijzonder, héél bijzonder want al de 7 feesten hebben een betekenis die reeds vervuld is óf nog vervuld zal worden, en dat gaat exact op Gods tijd gebeuren! (Pinksterfeest is in het Grieks pentecoste, wat 50 betekent, het wekenfeest vond plaats op de 50^e dag na het feest van de eerstelingen).

Het wekenfeest of Pinksterfeest is een feest van de éénheid. Er werden op deze dag nl. twee beweegbroden meegebracht, welke uit twee tienden efa fijn tarwemeel bereid moesten worden en gezuurd gebakken moesten worden. Dit waren eerstelingen van de nieuwe oogst voor de Here, Lev. 23:17 e.v. Deze twee broden wezen in het OT al heen naar de eenheid die er in het NT zou komen (agv de uitstorting van de Heilige Geest) tussen Joden enerzijds en heidenen anderzijds, de nieuwe “oogst”. Het OT gaat voornamelijk over het Joodse volk, maar o.a. in dit wekenfeest heeft God al laten optekenen dat er een tijd zou komen, en dat is onze tijd (!), dat Jood en heiden samen één gemeente zouden vormen. De scheidsmuur is weggebroken. Het feit dat de broden gezuurd gebakken dienen te worden spreekt van het feit dat de gemeente nog niet volmaakt is. Zuurdesem spreekt immers altijd van zonde. Maar het brood is ook gebakken, waardoor het zuurdesem zijn kracht is kwijtgeraakt. Wij hebben de Heilige Geest ontvangen die het mogelijk maakt de werkingen van het vlees te doden, het vlees is zogezegd van zijn “kracht” ontdaan. Voorwaarde hiervoor is dat we blijven in Hem

Deze twee broden, eerstelingen (Lev.23:17) wijzen óók naar de eenheid die er is tussen de gelovigen uit de Joden en heidenen enerzijds én anderzijds de Here Jezus Christus, de  Eersteling uit de doden.  De Gemeente, het lichaam, en  Christus, het Hoofd, zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En dat alles, dus  de eenheid van Jood en heiden én de eenheid van de gelovigen en Christus is het werk van de Heilige Geest.

Aan de gelovigen uit de joden en de heiden is er echter ook de opdracht deze eenheid, die er door de Heilige Geest is, te bewaren. Ef. 4:3. Dat betekent dat in de praktijk iets van deze eenheid die er is, dat is een feit, zichtbaar moet worden in het leven van de gelovigen, dus in jouw, uw en mijn leven!

Het is niet vrijblijvend, we dienen ons te beijveren deze eenheid te bewaren. Beijveren wil zeggen dat we er ernstig mee bezig zijn, het is een serieuze zaak. Het Griekse woord dat hier gebruikt wordt voor beijveren wordt ook vertaald met “toewijding”, zie ook  2 Cor. 8:7./8 waar dit zelfde woord wordt gebruikt.  We dienen dus ernstig, serieus toegewijd  deze eenheid in praktische zin te bewaren. In Christus zijn we één, in de praktijk van elke dag dienen we deze eenheid uit te leven.

Dat heeft dus praktische consequenties!  Het kan niet zo zijn dat er onenigheid of ruzie is in onze gezinnen of families. Dit dient te worden opgelost. Het kan ook niet zo zijn dat we in onmin leven met onze broeder of zuster in de gemeente. Er staat immers geschreven: Matth. 5:23 “Wanneer gij dan uw gave brengt naar het altaar en u daar herinnert, dat uw broeder iets tegen u heeft,  laat uw gave daar, voor het altaar, en ga eerst heen, verzoen u met uw broeder en kom en offer daarna uw gave”.  Dat is duidelijke taal, als we beseffen/weten dat er iets is tussen onze broeder/zuster en ons dan dienen we dat direct op te lossen en ons te verzoenen met onze broeder of zuster anders wordt de eenheid niet zichtbaar.

In deze tijd, waarin iedereen mobiel is, gebeurt het nog wel eens dat mensen onmin hebben met anderen of het ergens niet mee eens zijn en vervolgens hun plaatselijke gemeente verlaten om elders hun heil te zoeken en zelfs aan het avondmaal te gaan bij een andere gemeente, terwijl de problemen niet zijn opgelost, dit is bepaald niet het beijveren de eenheid te bewaren!

Dit doet afbreuk aan het getuigenis van de gemeente van God, d.w.z. de optel som van alle ware Christus gelovigen, ongeacht de plaats waar zij samen komen of anders gezegd naar de kerk gaan. Er hoort een eenheid te zijn die de plaatselijke gemeente/kerk overtreft.

De eenheid van de  Geest te bewaren is niet altijd makkelijk, maar het is wel Gods bedoeling dat we dit doen. Dit kan alleen als we ons leven verliezen, de minste willen zijn en Hem ons leven laten leiden als Stuurman. Wat ons vaak belemmert in het bewaren van de eenheid is ons karakter, we zijn niet bereid de minste te zijn! Als we echter zien op Hem, die stierf aan het kruis voor mij, heel persoonlijk, dan komen de problemen/verwijten die ik met een ander heb in een totaal ander daglicht te staan. Als ik er diep van doordrongen ben dat Hij mij álles heeft vergeven, waarom zou ik dan een ander niet vergeven of het probleem oplossen?

Gods weg is de beste, zoals een kinderlied zegt. Het is een unieke eenheid die is gesmeed door de Heilige Geest. Een eenheid die er is ongeacht onze huiskleur, nationaliteit, leeftijd, geslacht etc. Als u in een gemeente komt in het buitenland, waar de mensen de Here Jezus liefhebben, dan zult u direct iets ervaren van deze unieke eenheid. Hoe belangrijk is het dan om deze eenheid, die is ontstaan door Gods Geest te bewaren, zodat Hij wordt grootgemaakt en geëerd.

Dat de Here ons zal zien en kennen als kinderen die zich dagelijks beijveren de eenheid des Geestes te bewaren.