Evangelie

Matth. 6:11: Vergeef ons onze zonden gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren.

Ef.
4:32:  Maar weest jegens elkander vriendelijk, barmhartig, elkander vergevend, zoals God in
Christus u vergeving geschonken heeft. 

Vergeven is de gebalde vuist die we tegen een ander opheffen
openen en de hand naar hem/haar uitsteken.

Vergeving, zou je kunnen zeggen, is een basisprincipe van
het christendom. Zonder vergeving door de Heer van onze zonden zouden we nooit
christen kunnen zijn. We hebben het te danken aan Zíjn goedheid, Zíjn liefde, Zíjn
genade. En dat ongeacht wat we gedaan
hebben. Geen zonde zo groot of Gods vergeving is groter.

Doordat God ons onmiddellijk vergeeft, als we onze zonden oprecht
aan Hem belijden, is er verzoening en een (herstelde) relatie mogelijk met Hem.
Door de zondeval werd deze relatie verbroken, door vergeving op grond van het
offer van de Here Jezus wordt deze relatie volledig hersteld.  

Hij wil niets liever dan ons vergeven, omdat Hij zo graag
contact met ons wil. Hij staat als het ware te wachten tot we komen met al onze
fouten, zoals de vader uit de gelijkenis van de verloren zoon dagelijks op de
uitkijk stond om te zien of zijn zoon terug zou komen. Hij verlangde intens naar
hem. De vader was zijn zoon verloren toen hij zijn deel van de erfenis opeiste,
maar kreeg hem terug toen de jongen tot zichzelf kwam terug ging en zijn zonden
beleed. Toen werd hem, ondanks alles wat hij had gedaan, voluit vergeving
geschonken. De vader drukte hem aan zijn hart en richtte een geweldig feestmaal
aan. Dat is vergeving: feest!

Vergeving is iets heel anders dan iets met de mantel der
liefde bedekken. Dit laatste klinkt mooi, maar lost NIETS op. Het kan maar zo
gebeuren dat problemen/verstoringen in relaties niet worden opgelost, dan kan
het “onderhuids” voortwoekeren als een bittere wortel die in de loop van de
tijd steeds sterker wordt en die dus ook steeds moeilijker te verwijderen is.
Het wordt een vergif dat het denken kan beïnvloeden, ons verziekt en tot
wrokkige mensen maakt. Niet vergeven kan ons in de greep houden. Als we wel
vergeven dan bevrijden we een gevangene, nl. onszelf!

God is bereid ons alles (!) te vergeven, Hij kan dit omdat
Zijn Zoon al onze zonden heeft gedragen en het oordeel over deze zonden heeft
ondergaan. God vraagt echter van ons om óók te vergeven, onze kinderen, ouders,
familie, broeders en zusters, collega’s, vrienden, buren, niemand uitgezonderd.  Dat is niet makkelijk, anderzijds als Hij
iets (moeilijks) vraagt geeft Hij daar ook altijd de kracht toe. Hij vraagt
nooit het onmogelijke aan ons!

We treffen verschillende voorbeelden van genezingen aan in
het NT waarbij de Here iets vraagt wat menselijkerwijze onmogelijk is maar
omdat Hij, als er geloof is en als hiernaar gehandeld wordt, ons altijd
tegemoet komt gebeurt het onmogelijke. Denk bijvoorbeeld aan de verlamde bij
het badwater van Bethesda. In 38 jaar was het hem niet gelukt te genezen. Altijd
stond iemand eerder op en daalde voor hem af in het badwater. Maar als de Heer
langs komt en tegen hem zegt: “sta op”, dan vraagt Hij het onmogelijke want dat
kon de zieke niet, maar het gebeurde toch. De verlamde stond op en werd genezen.
Of als Hij tegen de man met de verschrompelde hand zegt: “strek uw hand uit”
dan gebeurt dit, terwijl dat precies het probleem van de man was. Hij kon dat
niet, maar door geloof kreeg hij kracht om het onmogelijke te doen. Als we
bereid zijn Zijn wil te doen,  zal Hij
ons ook de kracht  daarvoor geven.

Vergeven is ontzettend belangrijk. Het zorgt voor vrede
i.p.v. onrust, liefde in plaats van wrok of haat. Harmonie in plaats van
disharmonie, blijdschap in plaats van verdriet, opluchting in plaats van
verkramping.  Helaas merken we telkens
weer dat mensen soms niet willen
vergeven en dat ze daarmee moeilijke situaties en moeilijke relaties in stand
houden.  Daarmee komen we op het punt dat
vergeven een KEUZE, gebaseerd op Gods Woord, 
moet zijn en niet gebaseerd moet zijn op ons gevoel.  Gevoel is immers een prachtig instrument, maar
geen goede dirigent. Als we ons laten leiden door ons gevoel, dan kan het lang
duren voordat we zover komen dat we willen vergeven, misschien gebeurt het
nooit. Sommige mensen zijn zelfs zo verbitterd dat ze zonder  te vergeven 
het graf in gaan. Vreselijk is dat! God heeft er voor gekozen ons te
vergeven, ondanks dat we zondaren waren en Hem niet zochten, zouden wij er dan
voor kiezen anderen niet te vergeven? 

Toen Christus aan het kruis hing sprak Hij de woorden:
“vergeeft het hen, want zij weten niet wat zij doen”. Hij sprak deze woorden, zonder
dat de omstanders die Hem hadden gekruisigd hun zonden hadden beleden. Mensen
willen soms wel vergeven, mits de persoon die hen wat heeft aangedaan zijn/haar
fouten toegeeft en om vergeving vraagt. Dit gebeurt niet altijd, als er dan
gekozen wordt om niet te vergeven kan deze houding een mens zijn hele leven
achtervolgen. Hij of zij zit en blijft dan als het ware gevangen door zichzelf.

Natuurlijk besef ik dat er situaties kunnen zijn waarin het
ontzettend moeilijk is om tot het punt te komen te willen vergeven. Toch geldt
ook in deze situaties dat de oplossing bij Hem ligt. Niet vergeven lijkt
misschien makkelijker maar pakt uiteindelijk altijd negatiever uit. Het
principe dat Hij ons daartoe de kracht wil geven blijft ook in deze situaties
onverminderd gelden. Bovendien is het Zijn opdracht aan ons. (Ef. 4:32)

Corrie ten Boom kwam na de oorlog oog in oog te staan met de
meest harteloze bewaker uit het concentratiekamp. Ik citeer: Hij strekte zijn hand uit en vroeg (aan
Corrie ten Boom): “Wilt u me vergeven?” Daar stond ik, de kou greep me om mijn
hart, maar ik weet dat je met je wil dingen kunt doen ongeacht de
temperatuur van je hart. Ik bad: “Here Jezus, help me!” Stijf en houterig legde
ik mijn hand in die uitgestoken hand. Op dat zelfde moment gebeurde er iets
ongelofelijks. Er kwam een warme stroom die in mijn schouder begon, naar
beneden ging door mijn arm en plotseling terecht kwam in onze handen die elkaar
vasthielden……   Ik heb Gods liefde nog
nooit zo sterk ervaren als op dat moment. Einde citaat.

Je kunt theologiseren over een woord als vergeving, het van
alle kanten bekijken er over nadenken, het bediscussiëren etc.  en dat kan heel mooi  en waardevol zijn, maar waar het uiteindelijk op
aan komt is dat we het DOEN! Jacobus
roept ons op om daders van het Woord te zijn, anders is ons geloof een dood
geloof. Dat is een krasse uitspraak waar iedereen die niet wil vergeven eens
goed over na zou moeten denken.

Beseffen we wel voldoende wat de Here Jezus van zo’n niet vergevings
gezinde houding  zal vinden, Hij die ons
alles heeft vergeven?  Stel dat Hij
vandaag terug zou komen, wat dan? We zouden ons denk ik vreselijk schamen als
Hij ons in zo’n gezindheid zou aantreffen. Ik denk dat  iedereen, als hij/zij eerlijk is, zal
beseffen dat dat geen geestelijke houding is. Daarom: vergeeft elkander,  gelijk Ik u vergeven heb.