Evangelie

Christus Jezus is de gestorvene, wat meer is, de opgewekte!

Goede vrijdag en Pasen, twee belangrijke christelijke dagen. Het lijden, sterven én de opstanding van Christus vormen het fundament, het hart van het christelijk geloof.

De Bijbel zou weinig waarde  hebben zonder
Zijn dood en opstanding, het zou een verhalen boek zijn zonder troost en hoop. De kruisiging van Christus toont ons het toppunt van Gods liefde. De kruisdood leek een nederlaag, maar het werd de grootste overwinning aller tijden. Want  juist hier toonde God ons Zijn overweldigende
liefde, meer dan dit offer had Hij niet kunnen doen. Hij gaf de hemel leeg, het meest kostbare, Zijn geliefde Zoon liet Hij voor ons verbrijzelen (Jes. 53). Wat een liefde voor ons, maar ook wat een lijden en pijn voor Hem. Onvoorstelbaar lijden, een lijden (zowel voor de Vader als voor de Zoon)  zoals er nooit is geweest en er ook nooit meer zal zijn. Vele teksten in de psalmen (bijv. Ps. 22 en 69) laten profetisch iets zien van datgene wat de Here Jezus heeft ervaren toen Hij daar volkomen alleen hing aan het ruw houten kruis. Hij zonk weg in het slijk, al Gods golven van toorn gingen over Hém heen. Hij had een enorme dorst, Hij de Bron van het levende water (!).

Het oordeel van God, wat wij hadden verdiend vanwege onze zonden, onderging Hij en nam Hij zodoende weg. Hij nam onze plaats in en droeg, terwijl Hij volkomen zondeloos was, de straf, het oordeel van God. De Rechtvaardige stierf in de plaats van de onrechtvaardigen. Onze zonden werden geoordeeld, zodat wij konden worden vrij gesproken, maar het kostte Hem alles.

Hij stierf voor onze zonden klinkt soms zo bekend en daardoor soms ook als “ver weg”, afstandelijk bijna. Daarom is het is goed om heel persoonlijk te beseffen dat bijvoorbeeld de roddel die ik heb verspreid of de pijn die ik iemand anders heb aangedaan, de onreinheid in mijn leven, de ruzie waar ik (mede) debet aan ben, dát waren de zonden  waarvoor Hij
moest lijden en sterven. De slagen op de spijkers die Zijn handen doorboorden hadden wij, had ik, moeten ondergaan. Soms denk ik wel eens besef ik wel echt wat mijn zonden Hem hebben gekost, hoeveel Hij voor mij heeft geleden, om mijn zonden?

Hij verzoende ons met God, de weg naar God, die in het Paradijs was afgesloten, werd volledig geopend. Natuurlijk waren er de offers in het OT die onze zonden bedekten, waardoor men via een priester vergeving kon krijgen. Maar nu, na Zijn offer, wordt iedere gelovige van harte uitgenodigd vrijmoedig te naderen tot Hem die is gezeten op de troon van de genade, tot God Zelf.

Offeren was trouwens duur in het OT, een paar duiven voor de arme mensen of zelfs een heel schaap, beseffen we nog dat we duur gekocht zijn, de allerhoogste prijs is voor ons betaald!

Jezus Christus is de gestorvene, maar wat meer is de opgewekte. God
heeft de Mens Jezus Christus opgewekt uit de dood, nadat Hij een volmaakt gehoorzaam leven en een volmaakt offer had gebracht. Meer dan Zichzelf geven kon Hij niet en Hij deed het, want Hij was gekomen om Gods wil te doen. Omdat Hij volkomen gehoorzaam is geweest in heel Zijn leven, zelfs tot in de dood heeft God hem opgewekt. Zijn offer is door God aanvaard, daar spreekt Zijn opstanding van! Hij, de tweede Mens, heeft gedurende Zijn leven en tot in de dood God  geëerd, gehoorzaamd en grootgemaakt. De eerste mens, Adam (en wij in Adam) waren ongehoorzaam en gingen onze eigen weg. Omdat Hij tot eer van God heeft geleefd en Hem altijd heeft gehoorzaamd is Hij uitermate verhoogd en gezet aan Gods rechterhand. (Fil.2)

De dood is overwonnen, dat is de heerlijke en bevrijdende boodschap van het evangelie. Christus leeft, het kruis en het graf zijn leeg is de boodschap van Pasen. Zonder Zijn opstanding zouden we, zoals Paulus dat schrijft, de ellendigste van  alle mensen zijn. Nu kunnen we de gelukkigste van alle mensen zijn, want Hij leeft en Hij wil ons nabij zijn in alle omstandigheden van ons leven. Hij bidt voor ons, Hij spreekt
tot ons, Hij troost ons, Hij vermaant ons, Hij corrigeert ons, Hij draagt ons
dag aan dag, want Hij is de opgestane en levende Heer.

Toch kan dit allemaal theorie voor ons zijn, want als we Hem niet toelaten tot ons te spreken en als we niet luisteren naar Zijn zachte stem en Hem niet gehoorzaam zijn dan missen we dit alles. Dan merken we niets van de intens diepe vrede en rust die Hij ons wil geven, dan zijn we van slag als er tegenslag is in ons leven. Hij wil met ons zijn. Maar Hij vraagt dan wel overgave en vertrouwen.

We moeten leren onszelf los te laten maar dat vinden we moeilijk, we houden zo graag het stuur van ons eigen leven in handen. Dat zit in ons wezen gebakken, is verweven met het diepst van ons oude leven. Maar als we onszelf, ons oude leven verliezen en ons kruis opnemen en achter Hem, de opgestane en levende Heer aan gaan, dan kunnen we juichen te midden van ziekte of verdriet, want onze vrede en blijdschap is dan niet afhankelijk van de omstandigheden, maar is afhankelijk van Zijn nabijheid en Hij de levende Heer wil altijd nabij zijn en tot in
eeuwigheid!