Rest

 Bilderbergers 2000

Van 1 tot 6 juni 2000 heeft de jaarlijkse Bilderbergconferentie plaatsgevonden in het luxe hotel Chateau Du Lac, even buiten Brussel. Volkomen afgeschermd van de wereld hebben topfiguren uit de politiek, de wetenschap en het zakenleven uit de Westerse wereld samen gesproken over de wereldpolitiek en alles wat daarmee samenhangt.

President Clinton was in Europa, maar er werd niet vermeld in de pers dat de Bilderberg-conferentie op zijn agenda stond. Koningin Beatrix bezocht de conferenties reeds toen zij nog kroonprinses was, maar we worden hierover niet ingelicht door de media. De conferentie komt niet in de publiciteit,  wél horen we later wat er is besloten, zonder dat de conferentie genoemd wordt. Prins Bernhard was één van de oprichters van de club. Allen die er voor worden uitgenodigd hebben een belangrijke positie in de wereld en werken mee aan de politiek van; één wereld, één regering, één godsdienst, deze politiek wordt door de regeringen uitgewerkt. Parlementaire controle is er niet bij en het publiek wordt er niet over ingelicht wie de besluiten nemen.

Strijd om de macht
Het is tegenwoordig politiek fout om nationalistisch te zijn. Een uitzondering wordt gemaakt voor volken die zich vrij willen maken van een koloniaal bewind, maar die zijn er bijna niet meer. Verder is er in de sport de gelegenheid nationale gevoelens te uiten, dat komt duidelijk tot uiting tijdens sportwedstrijden. De ’oranjegekte’ laat goed zien dat velen nog echt nationaal denken.

Iedere politicus en econoom, die - wel of niet gemeend - tegen nationalisme gekant is, laat geen gelegenheid voorbijgaan het internationalisme of de globalisering van de maatschappij aan te prijzen. Waarom doen zij dat? Er wordt een strijd gevoerd om over de aarde, de rijkdommen en de mensen te heersen. Daarbij is men voortdurend bezig het denken van de mensheid te veranderen, zodat de mens uiteindelijk als een robot zal denken en optreden volgens de wensen en voorschriften van een kleine ’elite’. Deze “elite” heeft zichzelf heeft aangesteld als heersers over de aarde en de mensen. Ze doen zich voor als weldoeners der mensen, maar behartigen ondertussen in de eerste plaats hun eigen belangen.

Oorlogen, revoluties, depressies, recessies, verkiezingen, ontwikkelingsplannen, Verenigde Naties, nieuwe onderwijsmethodes, hoge belastingen - om maar enkele verschijnselen te noemen - houden alle verband met één zaak en dat is de vestiging van een wereldwijde internationale politieke, economische en godsdienstige rechtsregeling, die de heerschappij over de aarde en het mensdom aan een kleine groep van ’heersers’ zal verzekeren.

De machthebbers
Het is een kleine groep families, die in de 20ste eeuw geweldige vermogens hebben verworven en daarmee kans hebben gezien de wereldeconomie volkomen te beheersen via multinationale maatschappijen. Het zijn de Rothschilds’, de Rockefellers’ en grote maatschappijen als General Motors, Chrysler, IBM, de grote oliemaatschappijen en dergelijke die vele andere ondernemingen hebben opgeslokt en het is bekend dat vele Japanse bedrijven in werkelijkheid Amerikaanse, Britse of Duitse ondernemingen zijn.

De internationale overname van bedrijven is voor buitenstaanders langzamerhand onbegrijpelijk. Voor miljarden worden overal bedrijven overgenomen en men begrijpt niet waar al dat geld vandaan komt. Ondernemingen die met deze zaken bezig zijn, zijn geen volksondernemingen die ten bate van het eigen volk werken, het wordt langzamerhand voor ieder zichtbaar dat zij werken voor hun eigen belang of voor de belangen van de aandeelhouders. De laatste zijn de groot-kapitalisten, die soms eerst een bedrijf naar de ondergang drijven door aandelen-koerswaarde-manipulaties en daarna het hele bedrijf opkopen tegen een heel lage koers van de aandelen.

Onder de propaganda voor de ’democratie’ krijgen we steeds meer een oligarchie; een heerschappij of regering door weinig personen uit een bepaalde stand of klasse of familie, met uitsluiting van anderen. Die zogenaamde elite beheerst niet alleen de banken en de grote maatschappijen, maar ook de media, waardoor de mensen worden “voorgelicht” over wat er in de wereld gebeurt. Zij bepalen het nieuws, en brengen het zo, dat wij daardoor een bepaalde opinie opgedrongen krijgen.

Het nieuws zou objectief gebracht moeten worden, waardoor we zelf onze mening zouden kunnen vormen in overeenstemming met onze overtuiging. Maar nu wordt ons een mening opgedrongen met het doel onze overtuiging te veranderen, zodat wij accepteren, en normaal, gaan vinden, wat ons overkomt. Zo denken we dat we democratisch geregeerd worden door de door ons gekozen mensen. In werkelijkheid hebben we slechts zo’n beperkte keuze, dat de door de oligarchie goedgekeurde of uitgekozen mensen aan de macht komen.

Langzamerhand begint het tot velen door te dringen, dat de telkens weer opnieuw regerende partijen zich niet houden aan hun beloftes tijdens de verkiezingscampagne, maar gewoon op de oude internationalistische voet doorgaan. Toch winnen die partijen elke keer weer de verkiezingen. In Amerika is het al lang duidelijk dat niet de principes, maar de kapitalen de doorslag geven bij de verkiezingen, maar het begint bij ons ook reeds op deze methode te gelijken en enkele partijen willen zich nu ook door het bedrijfsleven financieel laten steunen. De reden is dat de grote partijen leden verliezen en de leden blijkbaar niet voldoende enthousiasme voor de partij hebben om deze in voldoende mate ook met geld te steunen. De regering steunt daarom de partijen in het parlement. Nieuwe partijen hebben praktisch geen kans, omdat zij de propaganda voor de verkiezingen niet kunnen betalen. De internationale financiële machthebbers kunnen nu via de media steun verlenen aan de hun welgezinde partijen. Ze blijven op deze manier aan de macht terwijl de andere partijen hebben geen kans krijgen.

Europa
In hun boek De Internationale politiek van Regio’s, dat in 1970 verschenen is en op verscheidene universiteiten gebruikt wordt, geven de schrijvers Cantori en Spiegel aan hoe de wereld in de komende decennia in regio’s verdeeld zal worden. Het woord regio is hier heel geschikt voor. Er wordt niet gesproken in termen van landen, naties, provincies of werelddelen, maar het zijn regio’s, gebieden. Deze regio’s die een land, een deel van een provincie of van verschillende provincies kunnen vormen, maar een regio kan ook een deel van verschillende landen vormen. Het begrip van de eigen natie en het eigen volk moet verdwijnen en plaats maken voor het idee van een kleinere, of grotere regio waartoe we behoren. Daardoor verliezen we de eigen identiteit

In 1952 werd met het Verdrag van Rome tussen zes staten de grondslag gelegd voor de Europese Economische Gemeenschap. Dat aantal staten groeit voortdurend, er is een eigen parlement dat veel geld kost en weinig invloed heeft, maar dat wel heeft ingestemd met de invoering van de Euro in 2002. De waarde van onze munt is aan de waarde van de Euro gekoppeld en het gevolg is, dat waar beweerd wordt dat de Nederlandse economie goed floreert, dat de waarde van de gulden met de koers van de Euro lager wordt en onze importen duurder. Het Verenigd Koninkrijk doet (nog) niet mee met de Euro en de waarde van het Britse pond is de laatste tijd voortdurend gestegen! Engeland was een paar jaar geleden voor ons nog een goedkoop vakantieland, maar de toerist moet nu dieper in de buidel tasten om daar rond te toeren.

Een Verenigd Europa isniet het doel van de nieuwe wereldheersers; onze regio is een stap in de richting van die ene wereld, waarin de regio Europa nog enige eigen zeggenschap mag houden, als dit maar niet strijdig is met de globale belangen van de wereldheersers. Het één-wereldstaat-concept staat bekend als de Global-Village, het werelddorp, een eenheids-concept, waarin van werkelijke zelfstandigheid van de verschillende volken geen sprake meer is. De felle bestrijding van elke uiting van nationalisme bewijst; dat het gaat om het één-wereld-streven, al ontkent men dit steeds weer opnieuw.

Van de grote internationalistische organisaties, die door de oligarchie beheerst worden en ook in Europa grote invloed uitoefenen, zijn de volgende misschien de meest bekende, hoewel zij ook weinig in de publiciteit komen: Het Comite van Driehonderd, de Central Intelligence Agency (CIA), de Council on Foreign Relations (CFR), bepaalde delen van de Vrijmetselarij, de Bilderbergers, het Royal Institute of International Affairs. De Verenigde Naties, het Internationale Monetaire Fonds (IMF) en de Wereldbank en zo zijn er nog wel een paar. Begonnen in Engeland en Amerika, bewerken deze organisaties langzamerhand de hele wereld en bepalen op hun conferenties wat er zal gaan gebeuren.

Godsdienstige eenheid
Reeds meer dan een eeuw is men bezig onder christenen meer eenheid te scheppen. Afwijking van de leerstellingen van een kerk heeft dikwijls tot afscheiding geleid, waardoor nieuwe kerken ontstonden. Dikwijls met dezelfde belijdenisgeschriften, maar met een eigen interpretatie. Tegenover de kerken van de reformatie kwamen de evangelische kerken, die ook al weer een grote verscheidenheid tonen.

Vooral onder invloed van de Schriftkritiek “ontstond behoefte” naar meer eenheid. Let wel, dat kwam niet vanuit de leden der kerken, maar vanuit de top! Zo ontstond eerst de Amerikaanse Raad van Kerken en later de Wereldraad van Kerken. Ook dit is een eliteclub, die het niet gaat om de eenheid van het geloof dat de Bijbel leert, maar om een eenheid van geloof waaronder iedereen zich een beetje thuis kan voelen.

Als protest tegen de verwatering van het geloof ontstond de ICCC, de Internationale Raad van Christelijke Kerken, die echter wegens gebrek aan belangstelling en mankracht maar weinig kon beginnen. Ook evangelische groeperingen willen graag bij de Wereldraad horen en beweren dan dat ze daar nog een positief geluid kunnen laten horen. Dat is natuurlijk mooi en waardevol, als er tenminste naar geluisterd wordt, en dat is nog maar de vraag. Het gaat in de wereld niet om de eenheid van het ware geloof, maar om een eenheid van alle geloven van alle volken.

Wie de religie in de macht heeft
Doormiddel van religie kan een wereldleider de mensheid in zijn macht krijgen én houden, dit wist Keizer Constantijn de Grote ook toen het Romeinse Rijk uiteen dreigde te vallen door onderlinge strijd en daarom “bekeerde” hij zich tot het geloof dat hem de meeste steun gaf, het christendom. Volgens overlevering zou hij een kruis gezien hebben boven het slagveld en een stem gehoord hebben die sprak: “door dit kruis schenk ik u de overwinning”. Sindsdien was Constantijn een “christelijke keizer”, hij verzamelde kerkelijke leiders om zich heen die steeds meer macht kregen. Toen het aantrekkelijk werd om “gelovig” te zijn, men kon b.v. alleen in dienst van de regering komen als men “christen” was, werd de kerk groter en kreeg meer (geestelijke) macht. In de praktijk kwam het er op neer dat de kerk de mensen in het gareel hield en Constantijn zich met regeren kon bemoeien. De taken waren verdeeld, de kerk was een machtsfactor geworden met steun van de keizer en de keizer werd gesteund door de kerkelijke machthebbers.

De huidige, zelfbenoemde, wereldleiders hebben een zelfde situatie voor ogen, men streeft er naar een één-wereldreligie te installeren welke de mensen kan uitsluiten of accepteren naar gelang de gehoorzaamheid van de persoon. Als dat eenmaal het geval is kan de wereldregering via de religie haar macht funderen want geen mens zal tegen deze religie in durven gaan op straffe van uitsluiting. In dit geval kunnen we denken aan de Bijbel, waar in Openbaring 13 beschreven staat dat er een werelddictator zal komen die wordt gesteund door een religieuze man welke wonderen en tekenen kan doen, wonderen die de mensheid zal verbijsteren en verwonderen.

Onrust en angst
De mensheid wordt steeds onrustiger, veel “zekerheden” vallen weg en op het moment dat de economie bergafwaarts gaat zal er algehele paniek ontstaan. In Europa en Amerika is de economie tot ongekende hoogte gestegen, de consumentenaankopen zijn nog nooit zo hoog geweest. De donkere kant van die “gunstige economie” is de torenhoge schuld die de gemiddelde consument op zich genomen heeft om al de luxe te verwerven, als de economie in zakt komen veel mensen in problemen. Op dat moment slaat de euforie van de weelde om in angst voor de toekomst waardoor de mensheid nog harder en egoïstischer gaat worden. Wereldwijd zal de chaos toeslaan en als de wanorde compleet is, mensen elkaar bijkans afmaken, zal er een sterke man opstaan die zijn oplossing zal aanbieden. Dat de eerder genoemde organisaties de paniek hebben veroorzaakt valt (bijna) niemand op omdat het grotendeels in het geheim heeft plaatsgevonden over een zeer lange reeks van jaren

Europa zucht momenteel onder een tweetal veeziekten waardoor de vleesvoorziening in de knel komt, dóór deze ziekten zal er een koude sanering ontstaan onder de veehouders. Velen zullen failliet gaan, het aantal dieren drastisch verminderen en daardoor zal de melk - en vleesproductie dalen. Door deze ziekten komen ook andere bedrijven in de problemen, in alle geledingen van de maatschappij. Of het nu weer zo zal gaan als in het eind van de 19^e eeuw is nog niet te voorzien, toen daalde economie drastisch vanwege veeziekten, maar dát er veel schade ontstaat is zeker. Deze situatie wordt kunstmatig veroorzaakt, rond 1870 bestonden er geen vaccinaties, tegenwoordig geeft de Europese Commissie geen toestemming! Let eens op het nieuws, hoe vaak horen we niet dat “Brussel” wel of niet iets toestaat. Ongemerkt is Nederland een “regio” van Europa geworden, de regering volgt slaafs de richtlijnen die opgelegd worden. Regionaal mogen de politici hier en daar nog iets beslissen maar in principe zijn het trouwe vazallen van de macht op de achtergrond.

De cirkel is rond, de Europese Commissie drijft de mensheid doormiddel van angst en chaos in de richting van voedselschaarste, de mogelijkheden zijn er maar vanwege de export grijpt men niet in. Naar wie exporteert Europa? Naar Amerika en Japan! Wie heeft de macht in Japan, Amerika en Europa in handen? De eerder genoemde en andere bedrijven en organisaties, waaronder CFR, Wereldbank, IMF, enz. Sinds de tweede wereldoorlog is er een omwenteling gekomen in de verhoudingen op aarde, kunnen wij die veranderingen bij houden? Of zal het drama van een wereldregering, onder een dictator, zich binnenkort voltrekken?